تای بوکسینگ

«موی تای» یکی از کارآمدترین هنرهای رزمی و روش دفاعی از خود است که در آن ترکیبی از فنون مشت، آرنج، بازو و پا به شکل تخصصی برای حمله و دفاع استفاده می شود. موی تای یا به بیانی دیگر «بوکس تایلندی» که در زبان انگلیسی تای بوکسینگ نامیده می شود، هنری رزمی و ملی کشور تایلند است و به عنوان بخش ضروری فرهنگ مردم تایلند از دوران کهن بر جای مانده است و قدمت آن با تاریخچه مردم «تای» آمیخته شده است.
 
موی تای امتحان قدرت است و درآن از قسمتهای مختلف بدن به عنوان سلاحی در نبردها استفاده می شود و هیچ عضوی از بدن غیر فعال نمی ماند در واقع می توان گفت که «موی تای» نبرد با سلاح هایی است که همیشه همراه آدمی است و افراد بشر به طور خدادادی از آن بهره مند هستند. هنر رزمی «موی تای» به عنوان سلاحی مطرح شده است که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود. سلاحی است که در همه حال حتی در هنگام مسافرت آماده بودن آن ضروری است و همچنین هر فرد به هنگام یادگیری موی تای باید نمک آن را بچشد سختی ها و تلخی های آن را نیز تحمل نماید.
 
قرن ها پیش، قبیله ای به نام «تای» از سلطنت پادشاهی تای مونگ یا تای موآنگ قبل از دوره بودا در سرزمین حاصل خیزی که در دو سمت رود «هوآنگ هو» و رود «یانگ تسه» در «سچوان» ، «هوپه» در جنوب چین قرار داشت مسکنی گزیدند که همواره برای زنده ماندن و حفظ خانواده، طایفه و... درحال جنگ بودند. در آن زمان مردم تای مورد هجوم قرار گرفتند و به سمت جنوب مهاجرت کردند که در آنجا نیز مورد حمله غیر بومیان و وحشیان قرار گرفتند و اموال خود را از دست دادند. 
امید به زنده ماندن در چنین شرایطی و احساس نیاز به حفاظت از خود، قبیله را به سمتی تشویق کرد تا همراه اسلحه های موجود در آن زمان از قسمت های مختلف بدن نیز به عنوان ابزار تدافعی و تهاجمی در نبردهای تن به تن استفاده نمایند.
 
بعدها، طوایف «تای مونگ» به صورت یک ملت مستقل با هم متحد گردیدند و در جنوب رودخانه مکونگ با تشکیل سرزمینی مستقل برای دفاع از سرزمین و جلوگیری از تاخت و تاز دشمنان، هنرهای دفاعی را ابداع نمودند، روشهای دفاع از خود و تاکتیکها و استراتژی ها به شکل سیستماتیکی با سبکهای ویژه در کتابهای قوانین مبارزه چوپاسارت نوشته شدند و تمام روشهای مبارزه ای که بر پایه آن می توانستند دشمنان خود را از صحنه نبرد بیرون برانند، در آن گنجانده شد.وپاسارت نشان داد که چگونه میتوان با شمشیر چاقو نیزه تبر گرز و کلنگ جنگید و این قوانین به کتاب جنگجویان تبدیل گشت و مرجعی شد برای کسانی که می خواستند مهارت های مبارزه را بیاموزند و با وجود احساس عمیق و نیاز شدید به حفاظت از خود در تمامی لحظه ها، رفته رفته اسلحه های طبیعی و خدادادی بشر مانند ضربات مشت، آرنج، زانو و پا که همیشه همراه آدمی است، جایگزین سلاحهای واقعی گردید. ساقها مانند چوبی بلند برای دفاع و ضربه زدن، بازوها به عنوان شمشیرهای دوتایی برای دفاع کردن، مشت ها برای خرد کردن و آرنجها به عنوان ضربات نیزه، زانوها همانند گرز برای ضربه زدن و دفاع کردن و پاها نیز به عنوان چاقو و تیر به کار گرفته شدند. بدین گونه هر قسمت از بدن به عنوان مهارتی در مبارزه، به یک سلاح تبدیل شد و این آغاز داستانی است که چگونه «موی تای» به وجود آمد.


هنر موی تای تصادفاً به وجود نیامد، بلکه بر مبنای امید به زندگی در جنگها و غریزه وجود ملت آزاد، بنیان نهاده شد و بیش از 2000 سال هنر جنگیدن با مشت ها، پاها، زانوها و آرنجها از نسلی به نسل دیگر و توسط بینش اجداد «تای»ها گسترش یافت، و در واقع «موی تای» شرح و تعریفی است از ملتی که چیزی جز «موی تای» نمی توان بر روی آنها نام نهاد.


در دوره «سوخوتای»، پایتخت قدیم تایلند (1175-1377-سال بودایی) هنر موی تای فقط برای مردم عادی محدود نمی شد. آنها «موی تای» را نه تنها برای نبرد در جنگها بلکه به عنوان فردی که دانش و مهارت خود را بالا می برد، می آموختند. در این دوره «موی تای» به همان شکل به عنوان هنری برای پادشاه شناخته شد. عظمت و هیبت پادشاه در دانستن موی تای بود که وی را مبارزی شجاع، قوی و همچنین بوکسوری توانمند جلوه می نمود.

موی تای از سوخوتای به عنوان فعالیتی اجتماعی جزو سرگرمی ها محسوب می شد، تبدیل شد. ولی بزرگترین موج خروشانی از علاقه برای موی تای به عنوان یک ورزش قرنها پیش، یعنی زمانی که به دوره آیودها با پایتخت پیشین تایلند، معروف است، زیر نظر پادشاه نارسوان به وجود آمد. در طی این دوره، شخص پادشاه نیز موی تای را نیز تمرین می کرد و به دستور او تمامی سربازان، موی تای را به همراه تعلیمات نظامی آموزش می دیدند و از آن نیز استفاده می کردند. کم کم موی تای از ریشه خود به حرکت درآمد و تکنیکهای جدید مبارزه پدیدار شدند. تغییرات دیگری که موجب گسترش موی تای گردید توسط پادشاه دیگری از دوره آیودهایا و به نام پراکاسوآع که معروف به پادشاه ببر بود پدید آمد. 

او نیز به موی تای بسیار علاقه داشت و اغلب به طور ناشناس در مبارزه و رقابتهای محلی و روستاها شرکت می کرد و با مبارزه با قهرمانان، مهارتهای خود را افزایش می داد. در طی سلطنت ایشان، مردم در صلح و آرامش زندگی می کردند. این پادشاه ارتش را وادار کرد تا آموزش موی تای، رسماً جزو تعلیمات نظامی باشد. در این زمان علاقه به موی تای به اوج خود رسید و به سرگرمی مردم، ارتش و همچنین پادشاه تبدیل گشت. منابع تاریخی نشان می دهد که مردم از تمامی قشرها برای یادگیری آن گردهم می آمدند. ثروتمند، فقیر، پیر، جوان همه خواستار موی تای شدند و در هر روستا مسابقاتی را برپا می کردند و برای قهرمان، جایزه تعیین می نمودند. این مسابقات مایه افتخار مردم بود و هر دور از مسابقه را شرط بندی می کردند. هم اکنون نیز در تایلند این رسوم ادامه دارد. 

برگزاری مسابقات مهم در زمان پادشاهی راما، جزو دستورات سلطنتی گردید و به قهرمانان از سوی پادشاه، عنواین نظامی اعطا می شد. هم اکنون نیز مسابقات مهم با حضور اعضای خانواده سلطنتی افتتاح می گردد. به هر حال، دوره پادشاهی راما، آغاز دوره طلایی دیگری برای موی تای بود. او مبارزان قوی را برای برگزاری مسابقات بزرگ، گرد خود می آورد. در گذشته، مسابقات همانند امروز، داخل رینگ برگزار نمی شد، بلکه هر جایی که قابل دسترس بود، مانند یک محوطه یا یک زمین صاف از یک روستا انجام می گردید. از زمان رامای پنجم، تای بوکسورها در محوطه ای که اطراف آن را با طناب محصور کرده بودند، قرار می گرفت و با دستهای برهنه، مبارزه می کردند. قضاوت نیز فقط با یک داور وسط صورت می گرفت. رفته رفته رینگ مناسبی از جنس چوب ساخته شد و زمان مسابقه با ساعت اندازه گیری گردید. قبل از این دوره مکان مناسب و استاندارد برای مسابقه نداشته، برای اندازه گیری زمان مسابقه یک پوست نارگیل را سوراخ می کردند، روی آب به صورت شناور قرار می دادند، وقتی نارگیل درون آب غرق می شد با یک طبل پایان مسابقه را اعلام می-کردند.

مردم و پادشاهان، نقش بسیار مهمی در تبدیل این هنر رزمی به ورزش داشته اند. یکی از اولین قدم هایی که در شکل گیری این ورزش برداشته شد، توسط یک تایگر کینگ (پادشاه ببر) بود او نه تنها در فنون و تاکتیک های مبارزه، تحول ایجاد کرد بلکه تجهیزات آنرا نیز بهبود بخشید، بر اساس دستور او دستها و ساعدها با نواری که از موی اسب ساخته می شد، پوشیده می گردید تا اولاً ، از دستهای مبارزه گر حفاظت کند. ثانیاً ضربات کاری تری به حریفان وارد نماید. بعدها این ابزار با طنابهای کنفی و نوارهای کتان جایگزین گردید. نقل شده است در مبارزات ویژه با توافق طرفین، از خورده شیشه که با چسب به پوشش طنابهای کنفی و مشتهای مبارزین می چسبید، استفاده می شد. در طی زمان تغییرات در این ورزش، نه تنها به قوانین مبارزه ای اعمال گردید بلکه به تجهیزات و وسایل آن نیز کشیده شد. 

یک سری از تغییرات اساسی بودند. ضربه پا یا زانو به ناحیه بیضه مبارز، تا سال 1930 کاملاً قانونی بود و مبارزان برای محافظت این قسمت، از پوست درخت و قشرهای سخت دریایی که با یک تکه پارچه مابین پاها و دور کمر بسته می شد، استفاده می کردند. بعدها با سفر یک تای بوکسور به کشور مالزی، نوع رایج این حفاظ که در مسابقات بوکس استفاده می شد، رایج شد و جایگزین سنتی آن گردید. در سال 1930 تغییرات عمده ای در این ورزش به وجود آمد و آن کدبندی شدن و قوانین امروزی بود که برای این ورزش تعریف شد، نوارهای طنابی از دور دستها حذف گردید و به جای آن از دستکش بوکس استفاده شد. همزمان با ارائه دستکش، نوآوری های دیگری مانند تقسیم-بندی اوزان یک مبارزه گر با حریف خود با هر وزن و اندازه مسابقه می دادند، اما در قوانین جدید به جای آن که یک نفر، قهرمان کلی شود برای هر وزن یک قهرمان در نظر گرفته شد. 


استادیومهای موی تای به جای محوطه های مبارزه و رینگهای موقتی، در دوران حکومت رامای هفتم، قبل از جنگ جهانی دوم تأسیس گردید. از آن دوران تا کنون، بوکسورهای کشورهای دور و نزدیک از اقصی نقاط جهان نیز در این مسابقات شرکت کرده، اعتبار و شهرتی را به خود اختصاص دادند. این مسابقات امروزه در بانکوک در استادیوم های مهمی، چون راجادمرن و لودمپینی همچنان ادامه دارد. تبلیغات جهانی برای موی تای از سال 1973 با چاپ تمبرهایی حاوی تصاویر موی تای آغاز گردید و این سری از تمبرها در آن سالها به عنوان پرفروش ترین تمبرهایی بود که در رقابت بین المللی نامه نگاری شناخته شد. هنر رزمی موی تای در دوره قبل از آیودهایا «سبک چای یوت» روش مبارزه چند وجهی نامیده می شد. از آن زمان که کشور سیام نام خود را به تایلند تغییر داد، این ورزش هم موی تای نامیده شد. موی تای از زمان پیدایش تا کنون تغییرات بسیاری را به خود دیده است. تا چندی پیش یک مهارت کامل در نبرد نزدیک به حساب می آمد ولی حالا یک ورزش محسوب می شود، اما در اصل مجموعه ای است از سنت های قدیمی که یک روح اصیل در مبارزات آن آمیخته است. موی تای مبارزه ای است با شیوه سنتی در دنیای مدرن.

سرور اختصاصی لینوکس و سرور اختصاصی ویندوز
یکیها ارائه دهنده سرورهای اختصاصی لینوکس و ویندوز در ایران, آلمان,فرانسه

قیمت مناسب، تنوع در انتخاب محل سرور، استفاده از سخت‌افزارهای روز، سیستم مانیتورینگ دائمی و پشتیبان فنی متخصص تضمین کننده‌ی کسب و کار آنلاین شما خواهد بود.

بودی‌دارما (حدود آغاز سدهٔ پنجم میلادی) یک راهب بودایی بود که آوردن آیین ذن به چین را به او نسبت می‌دهند. بیشتر منابع او را یک ایرانی یا فردی از جنوب هند می‌دانند که به جنوب چین سفر کرد و پس از آن به سوی شمال رفت.

یکی از منابع اولیه تاریخ ورود او به چین را در روزگار دودمان لیو سونگ (۴۲۰–۴۷۹) دانسته و منابع بعدی ورود او را در دورهٔ دودمان لیانگ (۵۰۲–۵۵۷) نوشته‌اند. بسیاری از پژوهشگران زمان او را در آغاز سدهٔ پنج میلادی می‌دانند.

گزارش یکی از شاهدان عینی دوره او به نام یانگ ژوآنژی او را یک پارسی (波斯國胡人، تلفظ چینی: بُسی گوئو هو رِن) از آسیای میانه (西域،[۳]

براوتون (۱۹۹۹:۵۴) نیز یادآور می‌شود که سفر یک راهب ایرانی ساکن در آسیای میانه از طریق راه ابریشم به شمال چین بسیار محتمل‌تر است از سفر یک هندی جنوبی از طریق دریا.

بودی‌دارما به دربار امپراطور وُو در چین کانک باریاب شد. او سپس دربار امپراطور را ترک نمود و سرانجام به‌سوی شمال و به استان هِنان رفت.
آموزه‌ها 

بودی‌دارما را آغازگر یک کردار دینی ذن یعنی «خیره شدن به دیوار» می‌دانند. ذن‌باوران بر این باورند که "دیوارخیرگی" (壁觀: بی‌گوآن) باعث آرام شدن ذهن می‌شود.[۶]

بودی‌دارما برای آموزش چینیان در اصول بودایی کتاب لَنکاوَتارَه سوترا[۷] را برگزید. نقطهٔ ثقل این کتاب اصل تأکید بر "روشنی درونی" است. گونه‌ای "روشنی درونی" که تمامی دوگانگی‌ها را می‌زداید و از تمامی تمایزها فراتر می‌رود. این کتاب جزو نخستین و مهم‌ترین متون سبک یوگاچاره (آگاهی محض) در مکتب مهایانه بودایی است.
هنرهای رزمی 

تاریخ‌نگاران پیدایش هنرهای رزمی را در چین به بودی‌دارما نسبت می‌دهند.[

ریشهٔ ورزش کاراته را نیز در آموزه‌های بودی‌دارما می‌دانند. زمانی که بودی‌دارما برای ریاضت و گوشه‌گیری و اندیشیدن به نیایشگاه شائولین شورین رفت و مشغول تعلیم ذِن گردید نبرد بدون سلاح را که شورین کمپو نامیده می‌شد را به مریدان خود آموزش می‌داد

---

سید علی حق‌شناس کمیاب (زاده ۱۹ شهریور ۱۳۵۴، تهران) نویسنده، روزنامه‌نگار، مؤسس و مدیر مؤسسات انجمن صنفی کانون تکواندوکاران ایران (اولین نهاد مدنی ورزش ایران)، اتحادیه متخصصان ورزش های رزمی ایران[۱] و دبیر کل جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش ایران [۲] است.

حق‌شناس بنیان گذار تاپ تکواندو، اولین سبک آزاد تکواندو جهان به مرکزیت ایران است.[۳][۴][۵]محتویات [نهفتن]

وی فرزند سیدرسول حق‌شناس کمیاب کارمند بازنشسته وزارت بهداری (بهداشت) و از کشتی گیران قدیمی تهران، نوه پهلوان سید علی حق‌شناس کمیاب، پهلوان اول پایتخت در دهه‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۲۰ خورشیدی و نتیجه آیت الله حاج سید حسین حق‌شناس کمیاب(میر پور طهرانی) از وعاظ و روحانیون سرشناس تهران است.[۶]
سوابق ورزشی 


عناوین قهرمانی
قهرمان مسابقات تکواندوی استانی و کشوری از رده نونهالان تا بزرگسالان(۱۳۷۹-۱۳۶۶)
قهرمان تکواندو دانشجویان ایران(۱۳۷۹-۱۳۷۶)
قهرمان تکواندو ارتش و نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران(۱۳۷۹-۱۳۷۴)
قهرمان فول کنتاکت قهرمانی کشور و عضو تیم ملی ايران(۱۳۸۰-۱۳۷۹)
مدال طلا و بهترین فایتر تورنمنت بین‌المللی تکواندو بلژیک (بروکسل-۲۰۰۰)
مدال طلای کاپ آزاد تکواندو قهرمانی اروپا (آلمان-۲۰۰۰)
مدال طلای فول کنتاکت قهرمانی جهان (هلند-۲۰۰۱)
مدال طلای تورنمنت بین‌المللی تکواندو فرانسه (پاریس -۲۰۰۲)
مدال طلای تورنمنت بین‌المللی تکواندو روسیه (مسکو-۲۰۰۵)
مدال طلا و بهترین فایتر تورنمنت بین‌المللی تکواندو روسیه (مسکو-۲۰۰۸)
مدال طلای سنگین وزن کیک بوکسینگ قهرمانی جهان- جام گلادیاتور ها،(اسپانیا- ۲۰۰۸)

سوابق مربی گری
سرمربی تیم‌های تکواندو نیروی زمینی و ارتش، (قهرمان مسابقات ارتش و نیروهای مسلح -۱۳۷۶-۱۳۷۴)
سرمربی تیم‌های تکواندو دانشگاه آزاد اسلامی، بهنام و فرهنگ سرای بهمن (قهرمان مسابقات لیگ و آزاد باشگاه‌های استان تهران- ۱۳۸۷-۱۳۷۷)
سرمربی تیم منتخب فول کنتاکت ایران، (قهرمان مسابقات کیک بوکسینگ قهرمانی اروپا استامبول -۲۰۰۲)
سرمربی تیم تکواندو نگین برج، (نایب قهرمان تورنمنت بین‌المللی روسیه، مسکو- ۲۰۰۶)
سرمربی تیم تکواندو آتیه گستران میهن، (قهرمان تورنمنت بین‌المللی روسیه، مسکو - ۲۰۰۸)
سرمربی تیم منتخب کیک بوکسینگ ایران، (قهرمان مسابقات کیک بوکسینگ قهرمانی جهان، جام گلادیاتورها - اسپانیا - ۲۰۰۸)[۷]



وی تاکنون ده‌ها مربی و داور رسمی تاپ تکواندو، تکواندو و کیک بوکسینگ در کشور تربیت کرده‌است.[۸][۹]
سوابق اجرايی 
مؤسس و رییس هیات مدیره انجمن صنفی کانون تکواندوکاران ایران ، (تعلیم وتربیت بیش از ۷۰۰ مربی و داور رسمی از درجه ۳ تا ملی - برگزاری ۸۰ دوره مسابقات قهرمانی استانی و کشوری) - (۱۳۷۹ تاکنون)
مؤسس و صدر هیات رئیسه انجمن بین المللی تاپ تکواندو (تعلیم ۴۰۰ مربی و داور رسمی، برگزاری ۲۵ دوره مسابقات قهرمانی استانی و کشوری) - (۱۳۸۱ تاکنون)
مشاور امور اجرایی فدراسیون ووشو-کونگ فو جمهوری اسلامی ایران، (ارائه برنامه دوساله فدراسیون و ...) - (۱۳۸۴-۱۳۸۲)
مؤسس، رییس هیأت مدیره و مدیرعامل اتحادیه متخصصان ورزش های رزمی ایران، (برگزاری ده ها دوره مسابقات قهرمانی استانی و کشوری و دوره های مختلف مربی گری، کوچینگ و داوری در رشته های کیک بوکسینگ، کاراته، تکواندو، جودو، ووشو، کونگ فو، و ...) - (۱۳۸۳ تاکنون)
مؤسس و دبیرکل جمعیت سازمان های غیردولتی ورزش ایران - (۱۳۸۵ تاکنون)
عضو هیات رییسه و رییس کمیسیون توسعه فدراسیون ووشو غرب آسیا - (۱۳۸۷-۱۳۸۵)
مؤسس کنفدراسیون ساواته آسیا (بوکس فرانسوی)- (۱۳۸۷)



حق‌شناس در انتخابات هشتمین دوره مجلس شورای اسلامی سرلیست جبهه متحد مدیران مستقل ورزش از حوزه انتخابیه تهران بود. [۱۰] [۱۱]
آثار 

کتاب‌ها
ساختار سیاسی اجتماعی لبنان و تاثیر آن بر پیدایش جنبش امل. (نخستین منبع فارسی جنبش امل). [۱۲]
حاکمیت تاریخی ایران بر جزایر تنب و بوموسی.[۱۳]

مقالات
مطالعه تطبیقی دموکراسی‌های اجماعی- اطلاعات (روزنامه) -دی ماه ۱۳۸۷[۱۴]
ساختار سیاسی اجتماعی عربستان سعودی و اقلیت‌های دینی-اطلاعات (روزنامه)- تیر ۱۳۸۹- [۱۵]
سیاست خارجی امارات و تنش‌های مرزی با همسایگان - اطلاعات (روزنامه) - امرداد ۱۳۸۹ [۱۶]
مجموعه مقالات درروزنامه اطلاعات
خلیج پارس، دانشنامه اسلام معاصر، ۱۳۹۰.
تنگه هرمز، دانشنامه اسلام معاصر، ۱۳۹۰.
مروری بر پيمان ۱۹۱۹ ايران و بريتانيا. خبرگزاری اوج نيوز، آبان ۱۳۹۰.
]


حق شناس در مقاله ساختار سیاسی اجتماعی عربستان سعودی با استناد به تاريخ آل سعود ريشه اين خاندان را از يهوديان نجد و حجاز دانست و از ارتباط تنگاتنگ و عميق خاندان سعودی با يهوديان به ويژه يهوديان انگليسی پرده برداشت. وی در این مقاله تكيه بر قوميت گرايی و مذهب گرايی (وهابی گری) را در عربستان، عامل شكل گيری بحران جدی برای آل سعود در آينده ای نزديك دانست.

مقاله وی در مورد «سیاست خارجی امارات» مورد توجه منتقدان، تحلیل گران و کارشناسان برجسته علوم سیاسی و روابط بین الملل قرار گرفت.[۱۸] روزنامه اطلاعات آن را اثری ارزشمند و پژوهشی نامید که مجموعه اطلاعات مندرج در آن، خوانندگان را به نحوی شایسته، در تفسیر رویدادهای رخ داده در منطقه حساس و پرالتهاب خلیج پارس در عرصه رقابت‌های جهانی، یاری می‌کند.


تقابل با ساختار دولتی ورزش 

سید علی حق‌شناس در سال ۱۳۷۸ اولین تیم خصوصی ورزش ایران را به تورنمنت بین‌المللی هلند(آيندهون) اعزام کرد. این تیم به رغم دعوت رسمی هلندی‌ها و سفر به این کشور، به دلیل فشار سازمان تربیت بدنی و فدراسیون تکواندو ایران به فدراسیون هلند، موفق به شرکت در این رقابت‌ها نشد.[۱۹]

پس از تأسیس و آغاز به کار رسمی کانون تکواندوکاران ایران در سال ۱۳۸۰ مخالفت‌های جدی از سوی سازمان تربیت بدنی و فدراسیون تکواندو ایران به منظور جلوگیری از فعالیت این نهاد صورت گرفت.

حق‌شناس در اردیبهشت ۱۳۸۱ در گفت و گو با خبرگزاری جمهوری اسلامی اعلام کرد: در تمام ابعاد تکواندو فعالیت خواهیم کرد.

با شدت گرفتن فعالیت‌های کانون تکواندوکاران ایران در کشور [۲۳]-، حجم انتقادات طرفین از یکدیگر در مطبوعات[۲۴]- [۲۵]، خبرگزاری‌ها [۲۶] - [۲۷] و رسانه‌ها [۲۸] - [۲۹] افزایش یافت.

وی در مرداد ۱۳۸۲ رییس وقت سازمان تربیت بدنی ایران را به کارشکنی علیه سازمان‌های غیر دولتی ورزش ایران متهم کرد.[۳۰]

در این اثنا در پی شکایت حق‌شناس به قوه قضاییه ایران، اولین رییس فدراسیون در تاریخ ورزش ایران پس از تفهیم اتهام [۳۱] در دادگاه کیفری محکوم شد.[۳۲][۳۳] محکومیتی که توسط دادگاه وقت تجدید نظر استان تهران لغو و حکم برائت رییس فدراسیون تکواندو توسط این دادگاه صادر گردید. [۳۴] حق‌شناس در مهر ۱۳۸۳ موضع گیری سازمان تربیت بدنی و فدراسیون تکواندو در مواردی همچون صدور گواهینامه توسط کانون تکواندوکاران برای اعضایش را دخالت و اخلال در فعالیت یک تشکل قانونی دانست و مجدداً خواستار بررسی بودجه بیت المال در فدراسیون تکواندو از سوی سازمان بازرسی کل کشور شد.[۳۵]

حق شناس در آستانه انتخابات ریاست جمهوری ایران (۱۳۸۴) در گفت و گو با روزنامه نود گفت: «دولت آينده بايد مشاركت های مردمی را سرلوحه كار خود قرار دهد... نهاد های مدنی پايه جوامع مردم سالارند و در قدرت سهيم اند».[۳۶]

در بهمن ۱۳۸۴ فدراسیون تکواندو به اعزام تیم تحت پوشش کانون تکواندوکاران به یک تورنمنت بین‌المللی واکنش نشان داد[۳۷] که اخطار حق‌شناس را در پی داشت.[۳۸] وی پس از آن در نشست خبری در جمع خبرنگاران در محل خبرگزاری فارس، درخواست فدراسیون‌ها مبنی بر افزایش بودجه را غیر منطقی و ورزش ایران را نیاز مند یک خانه تکانی اساسی دانست.[۳۹]

رییس اتحادیه متخصصان ورزش های رزمی ایران در بهمن سال ۱۳۸۵ پیشنهاد رییس فدراسیون تکواندو مبنی بر تعامل با سازمان‌های غیر دولتی را رد کرد و آن را ترفندی برای سلب استقلال نهادهای مردمی ورزش دانست.[۴۰][۴۱]

کسب مقام سیز دهم تکواندو ایران در رقابت‌های جهانی چین(۲۰۰۷. م) موجب شد تا حق‌شناس خواهان عذر خواهی فدراسیون تکواندو از مردم شود.[۴۲][۴۳]

وی ظهور مدیران متخصص نما را با حمایت برخی مسئولان سیستم دولتی ورزش پدیده جدید در ورزش ایران نامید.[۴۴]

پس از قهرمانی تیم کیک بوکسینگ ایران در رقابت‌های قهرمانی جهان در اسپانیا(۲۰۰۸) مسئولان سازمان تربیت بدنی این قهرمانی را به دلیل عدم مجوز سازمان غیر قانونی اعلام کردند.[۴۵] حق‌شناس در گفت و گو با بخش فارسی بی‌بی‌سی [۴۶] و خبرگزاری دانشجویان ایران این اظهارات را فاقد وجاهت حقوقی اعلام و ورزش را متعلق به مردم دانست.[۴۷]

حق‌شناس با انتقاد از سازمان صدا وسیما رویکرد این سازمان در قبال سازمان‌های غیر دولتی ورزش را یک جانبه و حامی صرف فدراسیون‌های دولتی دانست. وی در این رابطه گفت:«... اخیرا در نامه‌ای به ضرغامی، خواستار رسیدگی به این وضعیت شده‌ایم تا اگر سیاست گذاران این سازمان تریبونی در اختیار افرادی که بدون صرف بودجه بیت‌المال فعالیت می‌کنند قرار نمی‌دهند، حداقل درصدد تخریب و تحقیر نهادهای مدنی برنیایند...». [۴۸]

پس از کسب مقام پنجاهم ایران در المپیک ۲۰۰۸ چین، حق‌شناس مدیران ورزش ایران را به بی‌کفایتی و به هدر دادن پول مردم متهم و اظهار داشت: «باید سازمان تربیت بدنی منحل شده و به جای آن وزارتخانه ورزش تأسیس گردد».[۴۹]

دبیر کل جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش ایران در اسفند ۱۳۸۷ در نامه‌ای سرگشاده به رییس سازمان بازرسی کل کشور خواستار قاطعیت این سازمان در اجرای قانون خروج دوشغله‌ها و چند شغله‌ها از ورزش دولتی شد.[۵۰]

حق‌شناس در آذر ۱۳۸۸ گفت: بخش خصوصی جایگاهی در ورزش ایران ندارد.[۵۱] وی همچنین اظهار داشته‌است: کارشکنی‌ها تاثیری در روند فعالیت نهادهای مدنی ورزش ندارد.[۵۲]

حق‌شناس در گفت و گوی تفصیلی با پایگاه اینترنتی انجمن صنفی کانون تکواندوکاران ایران که به مناسبت دهمین سالروز تأسیس این تشکل صورت گرفت، با بیان ناگفته‌هایی از کارشکنی‌های سازمان یافته دولتی علیه نهادهای مدنی ورزش به ویژه در سال‌های نخست دهه هشتاد در مورد صدور حکم برائت رییس فدراسیون تکواندو در سال ۱۳۸۲ گفت: «در طول این سال‌ها پیگیر احقاق حق کانون تکواندوکاران در مراجعی از جمله دیوان عدالت اداری بوده‌ایم که تا کنون نتیجه نگرفته‌ایم.[۵۳] به تازگی نامه‌ای به آیت الله لاریجانی، رییس قوه قضاییه نوشته و خواستار لغو حکم ناعادلانه دادگاه وقت جدید نظر استان تهران شده‌ایم. مطمئن باشید اگر بیست سال دیگر هم بگذرد قانون شکنان را قانونأ به سزای اعمالشان خواهیم رساند». [

---

بروس لی (زاده ۲۷ نوامبر ۱۹۴۰ (میلادی) - درگذشته ۲۰ ژوئیه ۱۹۷۳ (میلادی))، استاد هنرهای رزمی، بازیگر فیلم‌های رزمی، فیلسوف و بنیانگذار سبک جیت کان دو (Jeet Kune Do) است. او به عنوان تاثیر گذارترین رزمی کار قرن بیستم و نماد فرهنگی  شناخته شده‌است.[۱] او همچنین پدر دو بازیگر به نام‌های براندون لی و شانون لی بود.

لی در سانفرانسیسکو در کالیفرنیا به دنیا آمد و تا اواخر نوجوانی در هنگ کنگ بزرگ شد. فیلم‌های تولید هالیوود که او در هنگ کنگ بازی کرد موجب ارتقای سطح فیلم‌های رزمی هنگ کنگ شده بود و تحسین عامه را برانگیخت و موجی از علاقه مندی به فیلم‌های هنرهای رزمی چینی را در جهان غرب به وجود آورد. کارگردانی و جو فیلم‌های او، هنرهای رزمی و فیلم هنرهای رزمی را در هنگ کنگ و بقیه جهان تغییر داد.

لی به یک چهره نمادین تبدیل شد به خصوص برای چینی‌ها، زیرا در فیلم‌هایش به عنوان افتخار ملی برای چین و ملی‌گرایی چینی ظاهر شد.[۲] او در ابتدای امر به یادگیری هنرهای رزمی چینی (کونگ فو) مخصوصا وینگ چون پرداخت. 


مراحل اولیه زندگی [

بروس لی در ۲۷ نوامبر سال ۱۹۴۰ ساعت اژدها بین ساعت ۷ تا ۹ صبح در سال اژدها (Year of the Dragon) طبق تقویم طالع‌بینی چینی در یک بیمارستان چینی در چیناتون سانفرانسیسکو (San Francisco’s Chinatown) به دنیا آمد.[۳] پدرش لی هو چون (Lee Hoi-Chuen) (李海泉) چینی بود . مادر کاتولیکش گریس هو (Grace Ho) یک چینی آلمانی تبار بود.[۴][۵][۶][۷][۸][۹] وقتی بروس لی سه ماه داشت والدینش به هنگ کنگ برگشتند.[۱۰][۱۱][پیوند مرده] در مورد تابعیت او اختلاف وجود دارد شاید آمریکایی بود شاید چینی بود و شاید هم بریتیش سابجکت (British subject) بود (زیرا اهالی هنگ کنگ در زمان او بریتیش سابجکت بودند)
تحصیلات و خانواده 
نام ها [

نام کوچک کانتونی (Cantonese) بروس لی، جان فان (Jun Fan) بود. وقتی بروس لی متولد شد، نام انگلیسی بروس (Bruce) به نظر می‌رسد توسط پزشک خدمتکار بیمارستان، دکتر ماری گلاور (Mary Glover) (و بعضاً گفته می‌شود که پرستار بود) برروی بروس لی گذاشته شد. اگرچه خانم لی در بدایت امر چندان به فکر گذاشتن اسم انگلیسی روی نوزادش نبود ولی این نام را متناسب انگاشت و با نام دکتر گلاور موافقت کرد.[۱۲] به هر حال نام انگلیسی او هرگز به همراه نام فامیلی او استفاده نشد تا این که در یک دبستان که یکی از بخش‌های کالج لاسال (La Salle College) (یک دبیرستان در هنگ کنگ) بود در سال ۱۰ یا ۱۲ سالگی ثبت نام کرد و بعدا در دبستانی دیگر. (کالج فرانسیس خاویر در کولون) (St. Francis Xavier's College in  که در آنجا لی به نمایندگی تیم بوکس در مسابقات بین مدارس برگزیده می‌شود.
حرفه بازیگری 
پدر بروس لی هوی چون یک ستاره مشهور اپرای کانتونیایی بود. لذا بروس لی از طریق پدرش در سینما مطرح شد و وقتی کودک بود در حالی که خیلی کوچک بود در چند فیلم سیاه و سفید کوتاه بازی کرد. لی اولین نقشش را به عنوان نوزاد در کالسکه بازی کرد. وقتی که او ۱۸ سال داشت ۱۲ فیلم بازی کرده بود.[۳]

در ۱۹۵۹–۱۹۶۴ در ایالات متحده بروس لی سودای بازی کردن در فیلم‌ها را از سر به در کرده و هنرهای رزمی را پی گیری کرد.
آغاز کار و ورود به هنرهای رزمی 

اولین آشنایی بروس با هنرهای رزمی توسط پدرش - لی هوی چون- صورت گرفت. او در ابتدا مهارتهای پایه‌ای در سبک تای چی را از پدرش فرا گرفت.سی فوی بروس لی یعنی استاد بزرگ وینگ چون - ییپ من - همکار و دوست پدر او بود. بروس از سن ۱۳ تا ۱۸ سالگی تحت تعلیم استاد هنگ کنگی خویش ییپ من بود.

مانند اکثر مدارس هنرهای رزمی چینی در آن زمان، کلاس‌های سیفو ییپ من توسط شاگردان ارشد و درجه بالا اداره می‌شد. یکی از شاگردان ارشد ییپ من «وانگ شون لئونگ» بود. بر طبق گفته‌ها او بیشترین تأثیر را بر کونگ فوی وینگ چونِ بروس لی داشته‌است. پس از اینکه تعدادی از شاگردان پپپ من به دلیل بعضی آداب و رسومات چینی از آموزش به بروس لی خودداری کردند، ییپ من به طور خصوصی شروع به آموزش بروس لی کرد. بروس همچنین بوکس غربی را نیز یاد گرفت و مسابقه فینال قهرمانی بوکس در سال ۱۹۵۸ را با ناک اوت کردن «گری الم» که قهرمان سه بارهٔ مسابقات بود، در راند سوم به پایان رساند. قبل از مسابقهٔ نهایی بروس سه حریف قبلی اش را مستقیماً در همان راند اول ناک اوت کرده بود.بعلاوه بروس تکنیکهای شمشیرزنی غربی را از برادرش «پیتر لی»- که قهرمان شمشیرزنی در زمان خودش بود- یاد گرفت.
ورود به آمریکا 

بروس لی در سن ۱۹ سالگی به منظور ادامه تحصیل و تنها با ۱۰۰ دلار با کشتی وارد ایالات متحده آمریکا شده و در مدرسه فنی ادیسون ثبت نام کرد. سپس به تحصیل در رشته فلسفه مشغول گردید.
آموزش کونگ فو به غیر چینی‌ها 

بروس لی در ابتدای ورودش به آمریکا و برای تامین هزینه تحصیلش ناگزیر در رستوران کار می‌کرد اما چون احساس می‌کرد این کار در شان وی نیست این کار را رها کرده و تصمیم به آموزش کونگ فو گرفت و با استقبال فراوان دوستانش مواجه شد.

جان فان کونگ فو

بروس لی آموزش هنرهای رزمی در آمریکا را از سال ۱۹۵۵ شروع کرد.در آغاز کار او وینگ چون آموزش می‌داد. هنری که بر پایه برداشت‌ها و آموخته‌هایش در هنگ کنگ بود. جان فان کونگ فو (که معنای لغوی آن کونگ فوی بروس لی است.)در واقع نامی بود که بروس لی بر روی هنر رزمی خودش گذاشته بود، که اساساً روش تعدیل یافته او در وینگ چون بود. اولین شاگرد بروس یک جودو کار به نام «جس گلاور» بود که بعدها دستیار او شد. قبل از نقل مکان به کالیفرنیا، لی اولین مدرسهَ هنرهای رزمی اش را در سیاتل با نام «موسسهٔ جان فان کونگ فوی لی»را افتتاح کرد. لی همچنین روش لگد زنی اش، که شامل لگد مستقیم وینگ چون و لگد قدرتی کونگ فوی شائولین شمالی می‌شد را ارتقا بخشید.

اما بعد از مدتی با مخالفت چینی‌های مقیم آمریکا مواجه گشت و آنها از وی خواستند دست از آموزش به خارجی‌ها بر دارد اما بروس لی در تصمیمش مصمم بود و آنها برای تعطیل کردن باشگاه وی مبارزی ماهر به نام «وانگ جک مان» را به منظور مبارزه با بروس لی فرستادند که در این مبارزه وانگ به سختی شکست خورد و دندانهای جلویش را از دست داد.
اجرای چند حرکت نمایشی و مقدمه‌ای بر مطرح شدن بروس لی در ایالات متحده [ویرایش]

بروس لی بعد از آموزش تصمیم به شرکت در مسابقات کاراته و نشان دادن توانایی‌های خود در هنرهای رزمی گرفت. بدین منظور در سال ۱۹۶۴ در میدان ورزشی لانگ بیچ با اجرای چند حرکت نمایشی با سرعت و قدرتی خیره‌کننده نامش بر سر زبان‌ها افتاد.


ورود به سینما 

بعد از نمایش لانگ بیچ یک کارگردان که اتفاقاً در سالن حضور داشت به ملاقات بروس لی رفت و از وی خواست در سریال «زنبور سبز» به ایفای نقش بپردازد و بروس هم پذیرفت و این مقدمه‌ای شد برای ورود بروس لی به سینما.(البته بروس لی در کودکی نیز در چند فیلم ایفای نقش کرده بودچون پدر او بازیگری هنگ کنگی بود او در ۶ ماهگی گریم شد و نقش شاهزاده را بازی کرد و در ۶ سالگی نقش کودک دزدی را و در ۱۱ سالگی فیلم غازهای وحشی را بازی کرد)
ابداع سبک جیت کان دو 

به دلیل عدم دسترسی به سیفو «ییپ من» که در هنگ کنگ زندگی می‌کرد، بروس لی نمی‌توانست وینگ چون را ادامه دهد، هنر اصیلی که حالا تنها در اختیار استادش بود، اما بروس هنوز مشتاقانه به دنبال یادگیری وینگ چون بود تا جاییکه او حتی پس از باز گشت به هنگ کنگ به استاد ییپ من پیشنهاد خرید یک آپارتمان شخصی داد ... در مصاحبه استاد بزرگ وینگ چون «لو مان کام» که یکی از همرزمان بروس لی در کلاس استاد ییپ من بوده، می‌خوانیم:

بروس لی در حال تمرین چی سائو با استاد فقید ییپ من« شما این شانس را داشتید که در کنار بروس لی باشید، چه ارتباطی با او برقرار کرده بودید؟ »


- اغلب با هم تمرین می‌کردیم، بویژه در چی سائو. بروس لی از من جوان تر بود. وقتی هنگ کنگ را ترک کرد، کار آموزی خود را نزد ییپ من به پایان نرسانده بود. یک روز که دیگر معروف شده بود به هنگ کنگ برگشت و از ییپ من خواست تا کار آموزی اش را به پایان برساند، اما چون خیلی مشغول بود نمی‌توانست در هنگ کنگ بماند. بروس لی از ییپ من خواست به او نشان دهد که چگونه می‌تواند با آدمک چوبی تمرین کند، زیرا او می‌خواست در فیلم‌هایش از آدمک چوبی استفاده کند. در عوض او پیشنهاد یک آپارتمان را به ییپ من -که آدم پولداری نبود- داد. اما ییپ من پیشنهاد او را رد کرد و گفت:« اگر می‌خواهی کونگ فوی مرا یاد بگیری به کلاسم بیا


{البته بعدها بروس لی ضعف‌هایی از این سبک اصیل پیدا کرد. پی بردن به این ضعف‌ها و اصلاح آنها مقدمه‌ای شد بر ابداع سبک مخصوص خودش : جیت کان دو }

ایده‌های جیت کان دو در سال ۱۹۶۵ در ذهن بروس لی متولد شد.مبارزه با وان جک مان تأثیر بسزایی بر فلسفه مبارزه بروس لی گذاشت. با آن که بروس حریفش را به طرز فجیعی شکست داد، اما معتقد بود که آن مبارزه بیش تر از حد معمول طول کشیده و او نتوانسته‌است آنطور که انتظار دارد از تکنیکهای وینگ چون استفاده کند، بعلاوه او دیگر نمی‌توانست به یادگیری و تکمیل هنر رزمی وینگ چون بپردازد چون فرسخها از استادش دور بود.

او به سیستمی احتیاج داشت تا به شکوفایی هرچه بیشتر داشته‌هایش بپردازد. به همین خاطر با تاکید بر «کاربردی بودن، انعطاف پذیری، سرعت و کارآمدی» به توسعهٔ سیستم جدیدی پرداخت. او شروع به استفاده از روش‌های آموزشی متفاوتی کرد: بدنسازی برای افزایش قدرت، دویدن برای افزایش استقامت، تمرینات کششی برای انعطاف پذیری و بسیاری از روش‌های دیگر که او دائماً در حال منطبق کردن با سیستمش بود.

لی بر آنچه که «روش بی روشی» می‌نامیدش بسیار تاکید داشت. ایده‌ای که بیانگر رهایی از روشهای فرمالیته -همان سبکهای سنتی- بود. بروس لی احساس می‌کرد سیستمی که او «جان فان کونگ فو» نامیده‌است، محدود کننده‌است و به همین خاطر آن را به آنچه که با نام جیت کان دو توصیفش کرد، تغییر شکل داد. نامی که بعدها از مطرح کردن آن اظهار پشیمانی کرد چون از نام جیت کان دو نیز ویژگی‌های خاصی برداشت می‌شد که هر سبکی به نوبه خود ادعا می‌کرد، درحالیکه ایدهٔ هنر رزمی او خروج از هر گونه عوامل محدود کننده بود.
بازگشت به هنگ کنگ و تصمیم در ایفای نقش در چند فیلم 



بروس لی بعد از بازی در چند سریال و فیلم مانند زنبور سبز، مارلو، لانگ استریت و .... در آمریکا تصمیم گرفت به هنگ گنگ بازگردد و برای هم میهنانش نیز چند فیلم بازی کند که بلافاصله با استقبال شرکت‌های فیلم سازی روبه رو شد اول فیلم راهب کوهتانگ و توسط استدیو گلدن هاروست و کارگردانی «لو وی» کارگردان معروف چینی به ایفای نقش در فیلم‌های رئیس بزرگ و ضربه نهایی پرداخت که این فیلم‌ها رکورد فروش تمامی فیلم‌های هنگ کنگی را شکست.

بعد از این فیلم‌ها همه به این نتیجه رسیدند که بدون شک بروس لی برترین رزمی کار دنیاست. سپس بروس لی خود تصمیم گرفت فیلم بسازد بدین منظور در سال ۱۹۷۲ شرکت فیلمسازی خود به نام «شرکت فیلمسازی کنکورد» را دایر کرد و خود کارگردانی فیلم «راه اژدها» یا <<بازگشت اژدها>> را به عهده گرفت. این فیلم در هنگ کنگ مجدداً رکورد فروش فیلم‌های قبلی بروس را شکست.

در این دوران بروس لی با موج پیشنهادهای شرکت‌های فیلم سازی مواجه گشت و وی در چهارمین فیلم معروف خود «بازی مرگ» به ایفای نقش پرداخت.در این فیلم توسط دشمنانش زخمی گشت اما درهنگ کنگ به دلیل فوت ناگهانی بروس لی از دنیا رفت و فیلم نا تمام باقی ماند.
مطرح شدن در سراسر جهان و ایفای نقش در هالیوود [

بعد از موفقیت بروس لی در هنگ کنگ هالیوود به سراغ بروس لی آمد و کمپانی برادران وارنر از وی خواست در فیلم «اژدها وارد می‌شود» به ایفای نقش بپردازد به همین دلیل بروس لی «بازی مرگ» را رها کرده و در «اژدها وارد می‌شود» که اولین فیلم جهانی وی به شمار می‌رفت به ایفای نقش پرداخت.
فیلمشناسی 

عناوین فیلمهای سینمایی بروس لی . ( عنوان فیلمها در برخی کشورها متفاوت است )

رئیس بزرگ ( مشتهای خشم )

ضربه نهایی ( خشم اژدها )

راه اژدها ( بازگشت اژدها )

بازی مرگ

اژدها وارد میشود ( عملیات اژدها )

آرامگاه بروسلی در کنار پسرش براندون لی
مرگ 

بروس لی به تومور مغزی دچار شده بود و هنگامی که می خواسته برای تمرین فیلم بازی مرگ برود بی هوش شده و تلاش پزشکان بی نتیجه بود و تیم پزشکی بروس لی ۵ دلیل برای مرگ نابهنگام او ارائه دادند. یکی از دلایل اصلی مرگ زودرس بروس تورم و رشد یک غده در مغز او بود. به گفته همسرش لیندا، بروس با تهیه کننده فیلم ریموندجو در ساعدت ۲ بعدازظهر قرار داشت.

آن دو در مورد ساخت فیلم بازی مرگ با یکدیگر مشورت کردند و تا ساعت ۴ بعدازظهر با هم صحبت کردند و بعد به خانه بتی تینگچی بازیگر تایوانی الاصل که نقش اصلی زن فیلم بازی مرگ را داشت رفتند. بعد از ساعتی چو آنجا را ترک می کند و بروس و بتی با هم شام می خورند.

در آنجا بروس احساس سردرد می کند و بتی یک قرص Eguagesic (آسپرین قوی) به او می دهد. حدود ساعت ۷ شب بروس به خواب می رود. چو به خانه بتی تلفن می زند تا با بروس حرف بزند اما بتی می گوید بروس به خواب عمیقی رفته و نمی تواند او را بیدار کند. بلافاصله او را به بیمارستان می رسانند. پزشکان به معاینه دقیق می پردازند. او به کما رفته بود بعد از مدت کوتاهی نیز حتی نفس هم نمی کشید. پزشکان متوجه شدند که مغزش تورم دارد. وزن مغز او از ۱۴۰۰ به ۱۵۷۵ گرم رسیده بود.

هیچ یک از رگهای خونی بسته یا پاره نشده بود. تمام اعضا و جوارح بدن مورد معاینه قرار گرفته و کالبد شکافی شد. در معده اش همان قرص آسپرین قوی بود که بتی به او داده بود. علاوه بر این چند دانه شاهدانه در معده اش یافت شد که مشخص نشد این شاهدانه ها را از دست چه کسی خورده است. عده ای از پزشکان معتقد بودند که شاهدانه ها به زهر آغشته شده بود و همین امر سبب مرگ وی شده است. اما پزشک اصلی او معتقد بود که به دلیل خوردن آسپرین قوی، تومور فعال شده و مرگش فرار رسیده بود. در واقع چنین فردی با داشتن تومور مغزی نباید چنین آسپرینی مصرف می کرد.

همسرش لیندا می گفت: او هیچ گاه دوست نداشت عمر طولانی داشته باشد. زیرا او نمی توانست تحمل کند که قدرت بدنیش با کهولت سن روز به روز تحلیل رود. بروس لی می گفت اگر من باید فردا بمیرم هیچ شکایتی ندارم. من به آرزوهایم دست یافته ام و در دنیا آنچه را که می خواستم انجام داده ام. از زندگی انتظار بیشتری ندارم.[۱۳] قبر او در سیاتل آمریکا در خیابان گارفیلد می‌باشد در هنگام مرگ بروس لی پسرش براندون لی ۸ سال داشت که ۲۰ سال بعد از مرگ پدرش یعنی در سن ۲۸ سالگی او به طرز مشکوکی در گذشت. قبر او در کنار قبر پدرش است

---

ماسوتاتسو اویاما (۱۹۲۳ - ۱۹۹۴) بنیان‌گذار سبک کیوکوشین کای کاراته است.


زندگینامه 

در سال ۱۹۲۳ درجنوب غربی کره متولد شد و در نه سالگی شروع به فراگیری کمپوی کره ای نمود. پس از خاتمه دبیرستان در سئول(پایتخت کره)، در سال ۱۹۳۸ پدرش او را به ژاپن فرستاد تا آموزش خلبانی ببیند. در ژاپن ابتدا جودو را آموخت و سپس به فراگرفتن کاراته زیر نظر فوناکوشی پرداخت. در ۱۷ سالگی آنچنان پیشرفتی در کاراته داشت که به درجه دان ۲ مفتخر شد و به دنبال آن در ۲۲ سالگی به درجه دان ۴ ارتقای یافت و پس از مدتی در خاتمه جنگ جهانی دوم، به مقام قهرمانی کاراته ژاپن نائل شد. وی سپس مدتی را به تمرینات سخت روحی و جسمی ادامه داد و سپس با ابداعاتی که در کاراته‌های موجود ایجاد نموده بود، کاراته کیوکوشین کای کان را بنیان گذارد. آنگاه وی شروع به مسافرت به اطراف دنیا به خصوص اروپا و آمریکا نمود. که در این مسافرتها شاهکار عملیات کاراته را به نمایش گذاشت، از جمله مبارزات وی با گاوهای وحشی و شکستن اجسام سخت زبانزد خاص و عام است. سرانجام وی در سال ۱۹۵۶ بطور رسمی مقدمات اولین باشگاه کیوکوشین کای کان را در توکیو بنیان نهاد.وی در سال ۱۹۹۴ در سن ۷۱ سالگی به خاطر بیماری سرطان ریه در گذشت.

---

مُریهه اوشیبا، بنیان‌گذار ورزش رزمی آیکیدو است.

او درسال ۱۸۸۳ در کشـور ژاپن دیـده به جهـان گشود و پس از هشتاد و شش سال عمر در سال ۱۹۶۹ دیده از جهان فروبست. وی درسبکهـای متعددی از جمله جوجیتسـو دارای مدرک بود و همچنین دربکـارگیـری از نیـزه و شمشیـر مهـارتی خـاص داشت. وی با تغییـر و تعـدیل برخی از فنون جوجیتسو، از آنها در آیکیدو استفاده نمود و فنون منحصر به فرد دیگری را نیز درهنر رزمی خود بکارگرفت.

آیکیدو نامی است که او برای هنر رزمی خود انتخاب نمود. این کلمه مرکب از سه جـزء آی، کی و دو می‌باشد که معنـای اصلـی آنها به ترتیب همـاهنـگی، نیـروی درونی و راه و روش می‌باشد. تلفظ آی به معنای هماهنـگی، با آی به معنای عشـق یکی است که مـریهه از هر دو آنها، در بینش این هنر رزمی بهره می‌جسـت.

سال ۱۸۸۳ در تاریخ ۱۴/۱۲ در استان واکایاما شهـر تانابه از پدر و مادری بنام یُرُکو و یوکی بدنیا آمد.

سال ۱۸۹۰ در معبـدی در نزدیکی خانه اش خواندن و نوشتن را در هفت سالگی آموخت.

سال ۱۸۹۶ در سیزده سالگی بمدرسه راهنمائی واکایاماکن دای نی جین چو رفت ولی پس از یکسال منصرف شد.

سال ۱۸۹۷ در چهارده سالگی معلم چورتکـه شد و در اداره مالیات مشغول بکار شد.

سال ۱۹۰۱ در هجـده سالگی کار اداره مالیات را رهـا کرد و برای کار به توکیـو رفت.

سال ۱۹۰۲ در نوزده سالگی مغازه‌ای دایر کرد و به تمرین جـودو پرداخت. بعلت مـریضـی به شهر تـانـابـه بـرگشت و هر روز در کوهستانها خود راقوی می‌کرد و ازدواج کرد.

سال ۱۹۰۳ در بیست سالگی به خدمت سربازی در اُساکا رفت و آنقدر در کار تیراندازی و شمشیر بازی مهارت داشت که به او پیشوای سربازها می‌گفتند. از استان اُساکا به استان واکایاما رفت تا در جنگ نی چی رو شرکت کند و مرتب ورزش می‌کرد.

سال ۱۹۰۹ در بیست و شش سالگی با نظر دولت در باره یکی شدن معابد مخالفت کرد و به پیروزی رسید.

سال ۱۹۱۲ در بیست و نه سالگی از طرف دولت به پیشنهاد شد به هُکای دو برود و او با پنجاه و چهار خانوار به هـکـایـدو منطقه مُن بتسو گون شی را تا کی گِن رفتند.

سال ۱۹۱۴ در سی و یک سالگی در روستای کامی یوبِتسو کارهای زیادی انجام داد و او را شی راتاکی اُ نامیدند.

سال ۱۹۱۵ در سی و دو سالـگی در هتلی در اِن گارو بنام هی ساتا با استاد جودو تاکـدا سـوکـاکو آشنـا شـد و بـه ورزش جـودو پرداخت.

سال ۱۹۱۷ در سی و چهـار سالـگی در روستـای کـامـی یـوبتسـو آتش سوزی بزرگی اتفاق افتاد که او و همراهانش آنرا مهـار کردند.

سال ۱۹۱۸ در سی و پنج سـالـگی یکـی از مقامـات بالای ارتش مُنبِتسو گون در روستای کامی بِتسو شد.

سال ۱۹۱۹ در سی و شـش سالـگی در زمان مرگ پدر مریهه به شهر خود برگشت و در بین راه به کیوتو آیابه رفت و با کسی که حاجت می‌داد بنام دِگـوچـی اُنـی زابـورُ آشنا شـد

سال ۱۹۲۰ در سی و هفـت سالـگی پس از مرگ پدرش همراه با خانواده اش به کیـوتو آیابه رفت تا در آنجا زنـدگی کند. در آنجـا به ورزش پـرداخت و باشگـاهی بنـام کـلاس وشیبـا را دایـر نمـود.

سال ۱۹۲۲ در سی و نـه سالـگی نـام آی کـی را برای ورزش خـود برگـزید و به دیگـران ابـلاغ کـرد.

سال ۱۹۲۴ در چهـل و یک سالـگی همراه با دِگـوچی انی زابـورو به مغولستان رفت که خیلی سختی کشید.

سال ۱۹۲۵ در چهـل و دو سالـگی به همه گفت که راه آی کی را با جدیت دنبال کنند و در پائیز همان سال بـه دعوت دریـادار تاکِ شیتـا رئیس نیروی دریائی به توکیو رفت تا در آیاماگُشو به تـدریـس آیکیدو بپردازد.

سال ۱۹۲۷ در چهل و چهـار سالـگی همراه خانواده خود به توکیو رفت و خانه‌ای اجاره کرد و همچنین مکـانی اجاره کرد و در آنجا به تمرین پرداخت.

سال ۱۹۲۹ در چهل و شـش سالـگی، معلم ورزش دریا نوردان شد.

سال ۱۹۳۰ در چهل و هفـت سالـگی برای دایـر کردن کـلاسی به مِجی رُشی مُراچی آیی نقـل مـکان کرد و کلاسی دایر کرد که اجـاره‌ای بود در این کلاس کانُ جیگُـرو که خود از جـودو کاران برجستـه بود شـرکـت کرد و فنـون مُـریـهـه را از نـزدیک مشاهـده نمـود.

سال ۱۹۳۱ در چهل و هشت سالـگی در شیـن جـوکـو واکـامـاتسـوچو کلاسی دایر کرد که نامش را کُبوکان قـرارداد و در آنـجا شـاگـردان زیـادی بـدور او جمـع شـدنـد.

سال ۱۹۴۵ در پنجاه و هفـت سالـگی از دولـت بورسیـه می‌گرفت و مجلس، مکانی بنام زایـدان هُجین کُبوکای را دایر کرد و آی کـی بـوجوتسو را ورزش آی کی نامیـد و در استـان ایبـاراکی محله ایواما کلاسی در بیرون از خانه خـود دایـر کـرد.

سال ۱۹۴۲ در پنجاه و نـه سالـگی ورزش آی کی را آیـکیـدو نامید.

سال ۱۹۴۳ در شصـت سالـگی در استـان ایـبـاراکی محله ایـوامـا معبد آیـکیـدو را سـاخـت.

سال ۱۹۵۲ در شصـت و نـه سالـگی به شهرهای مختلف سفـر کرد و آیکیـدو را گستـرش داد.

سال ۱۹۶۰ در هفتاد و هفـت سالـگی در تلویزیون ژاپن گـواهینـامه شی جو هُشو را در روز بونکا گرفت.

سال ۱۹۶۴ در هشتـاد و یک سالگی (تابستان این سال) از طرف امپـراتـور ژاپن بخاطر آیکیدو، مـدال افتـخار دریافت نمـود.

سال ۱۹۶۶ در هشتـاد و سـه سالـگی از کشـور بـرزیـل از کلیـسـای کاتولیک آپُستُ لیکا اُرتو دُشیا از طرف بالاترین مقام کلیسا بهترین لقب کاتولیک (آپست لیکا اُرتودشیا هـاکشـاکـو) برای او ارسال شد.

سال ۱۹۶۹ در هشتـاد و شـش سالـگی بخاطر کار بزرگی که انجام داده بود (ابداع ورزش آیکیدو) از استاندار واکـایـامـا مـدرک تـانـابـه شیـمییُ شیمین را دریافت کرد و از محله ایواما، ایواماچو مییُ چُمین را گرفت و در بامداد یکی از روزهای سال ۱۹۶۹ ساعت ۵ صبح بـدرود حیـات گفت. روز قبـل از فـوت مـدرکی بنام سیگُ ای کونسان تُ زویی هُـشُ را دریـافـت کـرد

---

جوکو نینومیا (به ژاپنی: 宮城光) (زاده ۲۷ ژانویه ۱۹۵۴ در یاواتاهما، شیکوکو، ژاپن) رزمی‌کار ژاپنی و بنیان‌گذار و رئیس سبک انشین کاراته است. او در شهر دنور در ایالت کلرادو، آمریکا محل دفتر اصلی انشین اقامت دارد.

وی ورزش را در سن کودکی با جودو و سومو شروع کرد. در جوانی به کاراته روی آورد و در اولین مسابقات جهانی کیوکوشین ۱۹۷۴ قهرمان سوم جهان شد. نینومیا در مسابقات بزرگان کاراته دنیا توانست مقام نایب قهرمانی را از آن خود کند. در سال ۱۹۸۸ انشین کاراته را بنیانگذاری کرد

---

کنوا مابونی (به ژاپنی: 摩文仁 賢和) ‏(۱۸۸۹ در اکیناوا - ۱۹۵۲ در اوزاکا) یکی از معروف‌ترین استادان هنر رزمی کاراته و پایه‌گذار سبک شیتوریو است.

مابونی کاراته را زیر نظر دو استاد بزرگ این رشته ورزشی، یعنی آنکو ایتوسو و کانریو هیگونا آغاز کرد و اولی سیستم شوریته و دومی سیستم ناهاته را به او آموزش دادند. آن‌چه به‌عنوان نخستین ویژگی مابونی در ذهن‌ها تداعی می‌شود شمار بسیار زیاد کاتاهایی بود که می‌دانست.

مابونی در سال ۱۹۲۸ اکیناوا را به قصد اقامت در توکیو ترک کرد پیش از اینکه برای همیشه در اوزاکا ساکن شود، میراثی شامل ۴۹ کاتا از خود بجای گذاشت که اساس سبک او را تشکیل می‌دادند و در اوزاکا بود که سبک خود را شیتوریو نامید.
اصول شیتوریو 
ریوسوی (آب روان)
تنی (تغییر موضع)
کوشین (انقباض و انبساط در ماهیچه‌ها)
هانگه کی (پاتک)
راکا (گل‌های افتاده)

ساواته (به فرانسوی: Savate) یا بوکس فرانسوی (به فرانسوی: boxe française) یک هنر رزمی فرانسوی که در آن استفاده از ضربات دست، پا و سلاح‌های سرد آموخته می‌شود.

ساواته تنها روش کیک بوکسینگ است که در هنگام مبارزه از کفش استفاده می‌شود. این ورزش توسط فردی به نام چارلز لشور در سال 1882 ابداع گردید. پيش از این زمان در شهر پاریس هنر رزمی وجود داشت که در آن مبارزان یکدیگر را با ضربات لگد مورد حمله قرار می‌دادند.این مبارزه را ساواته مینامیدند که به معنای کفش کهنه است.

از آن پس به هر مسابقه خیابانی نظیر آن لقب ساواته می‌دادند. چارلز لشور لگدهای فرانسوی را با بوکس انگلیسی ترکیب کرد و ساواته مدرن را پدید آورد.

---

ساواته در ايران 

ساواته در اواسط دهه ۱۳۴۰ توسط مهدی كامران وارد ایران شد و در باشگاه‌هايی چون ايران امروز تدريس گرديد. از شاگردان به نام مهدی کامران می توان افرادی چون مصطفی زاکانی (نایب رییس فعلی انجمن ساواته ایران )، ناصر نظری، اسماعیل کاظمی(عضو فعلی هیات مدیره انجمن ساواته)و عباس تفنگچی را نام برد.

با خروج بنیان گذار این ورزش از کشور، ساواته دوران رکود خود را تا سال ۱۳۸۴ پشت سر گذاشت. 

---

انجمن ساواته ايران 

از سال ۱۳۸۴ ساواته یا بوکس فرانسوی زیر نظر اتحادیه متخصصان ورزش های رزمی ایران تحت عنوان انجمن ساواته ایران فعالیت نوین خود را با اخذ تأييديه از وزارت امور خارجه و قوه قضائیه ایران آغاز کرد.

در اين راستا در شهریور ۱۳۸۸ مجمع عمومی انجمن با حضور ساواته کاران کشور برگزار و کادر متخصص و فنی ساواته، مدیریت این هنر رزمی را در اختیار گرفتند.


انجمن ساواته ايران عضو جمعیت سازمان‌های غیردولتی ورزش ایران است.

تاریخچه موی تای:
بوکس تایلندی مجموعه ای از همه رشته هاست یعنی در عین اینکه یک ورزش است نوعی مهارت رزمی سرآمد علوم و به طور غیر قابل انکاری یک نوع هنر است به مدت بیش از دو هزار سال از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته است حتی ریشه های آن به فرهنگ چین قدیم رسوخ کرده و با آن در آمیخته است نوعی علم است که می تواند توسط افراد عادی مورد استفاده قرار گیرد و می تواند آنها را به دنیای شجاعت و نبرد معرفی کند ورزش موی تای در طول زمان پستی و بلندی های زیادی را به خود دیده است گاهی اوقات به عنوان یک میراث فرهنگی با ارزش تلقی شده و گاهی هم رو به زوال رفته است البته با توجه به حمایت از قوانین رزمی در دوران به خصوص در زمان های گذشته بوکسورها و یا کسانی که در این رشته مهارت داشته اند ممکن بود نائل به افتخار نجیب زادگی شوند آنها شامل قانون تایلیک می شدند و مستقیماً باید در وزارت دفاع مشغول به کار می شدند آنها به عنوان محافظان پادشاه خدمت می کردند موی تای میراث فرهنگی با ارزش تایلندی ها تا دور دستها نیز گسترش یافته است در طول زمان تغییراتی یافته و منبع الهام هنرهای رزمی بیشماری گشته است.

---

موی تای هنر مبارزه بدون سلاح است در زمانهای گذشته حتی علاوه بر استفاده از دستها، پاها، زانوها و آرنج ها استفاده از سر نیز مرسوم بوده است بوکس تایلندی در زمان حکومت شاه رامای پنجم به طور جدی به عنوان یک رقابت ورزشی مورد توجه قرار گرفت پادشاه(پرایا ننتیسن سارنتارا پاکدی فرمانده گروه پیشاهنگ تقاضا کرد که ورزشگاهی در دانشکده سوان کولاب بسازد تا بتوان هر شنبه مسابقه موی تای باستانی را در آن برگزار کرد. بوکسورها با دستانی که به دور آنها نوارهایی بسته بودند می جنگیدند هزینه ورودی مسابقات از 50 ساتانکس تا یک بات متغیر بود (در آن زمان با 25 ساتانکس می شد 8 بشقاب برنج و یک دسر خرید)مبارزه با مشتهایی که به دور آن نوار پیچیده شده بود در 11 راند سه دقیقه ای برگزار می شد فقط یک داور وجود داشت و هیچ هیأت ثبت امتیازی نبود وقتـی داور می خواست 2 بوکسور را از هم جدا کند بسیار بلند در سوت خود می دمید فقط اولین مسابقه در زمین چمن دانشکده سوان کولاب برگزار شد بعد از آن رینگ مناسبی که از چوب ساخته شده بود مورد استفاده قرار گرفت بعدها از بوکسورها خواسته شد تا بر حسب مسابقات بین المللی از دستکش استفاده کنند رینگ بوکس نیز مطابق با استاندار بین المللی شد قوانین برای کنترل مبارزه به کار گرفته شدند آنها روحیه ورزشکاری را جایگزین خلق و خوی رزمی کردند. بوکسورهای تایلندی در گذشته در بوکس تایلندی ماهر بودند چون هنری بود که هر مردی که سرش به تنش می ارزید می بایست آنرا یاد می گرفت همه از اینکه از حریف امتیاز بگیرند به خود افتخار می کردند آنها مبارزه می کردند چون پای آبرویشان در میان بود آنها برای یک فتح و برد کامل که در آن هیچ شکی نباشد مبارزه می کردند آموزش حرکات اصلی و ترفندهای اصلی موی تای از گروهی به گروه دیگر و از استادی به استاد دیگر متفاوت بود با بررسی وای کرو هر کسی می توانست مبدا مکانی سبک بوکسور بازی کننده را تشخیص دهد. محبوبیت موی تای به هند نیز رسیـده است هر کسـی که می خواست پادشـاه شود می بایست چهار رشته بوکس از هجده رشته صلی را یاد می گرفت این چهار رشته متشکل از کانیکا = هنر حرکات بدن ، آتیهاسا تاریخچه شکل ابتدایی حرکات حماسی،(موی) هنر رشته بوکس و مونتا کلمات جادویی پادشاه آینده می بایست همه این چهار رشته را با موفقیت پشت سر می گذارند تا می توانست بر تخت سلطنت بنشیند. از زمان مای سیسوک در زمان باستان تا سوخوتای ،هنر بوکس تایلندی به شکل امروزی درآمد(مبارزه چند وجهی) یعنی در زمان سلطنت رفتاناکوزین و آیودها اول در زمان سلطنت راتاناکوزین دوم به شکل موی لای درآمد و نامش هم زمانی به صورت موی تای شد که اسم کشور سیام به تایلند امروزی تغییر کرد اما متأسفانه با کم توجهی دولت تایلند در محافظت از ورزش موی تای کار به جایی رسید که فوت و فن اصلی سری و شگردهـای این ورزش با مـرگ استادانی که این رموز را می دانستنـد کم کم از صفحه روزگار محو شـد . موی تای یا همان تای بوکسینگ چیست؟ تعریف بوکس در واقع مبادله ضربات است. نوعی نبرد که در همه جای دنیا توسط کودکان و بزرگسالان تمرین می شود. یک سری حرکات کششی که با استفاده از قسمتهای مختلف بدن به عنوان اسلحه استفاده می شود. مبارزان ممکن است لگد بزنند، با سر ضربه بزنند، محکم یکدیگر را بچسبند، مشت بزنند، چنگ بزنند، همه اینها بخشی از موی تای (تای بوکسینگ) هستند. در واقع مبارزه ای است با کمک تمام سلاحهایی که انسان ذاتاً از آن برخوردار است موی تای از زمان باستان نوعی ورزش ملی بوده است و بخش مهمی از فرهنگ مردم تایلند محسـوب می شـده است زمانی که موضـوع موی تای به میـان می آمد نیاکان و اجداد مردم تایلند (درست به خوبی ما که امروزه می دانیم معنی آن چیست) می دانستند که مفهوم آن چیست، پایه آن چیست و فنونش چه می باشد. بوکس تایلندی یک هنر رزمی و روش دفاع از خود می باشد که قوانینش با آن بوکسی که در جوامع بین المللی انجام می گیرد، متفاوت است. در بوکس تایلندی، هیچ یک از قسمتهای بدن بیکار نمی ماند. حرکات بدن درست همانند حرکات ذهنی و فکری از نیازمندیهای هر بوکسور است.

---

همه بوکسورها باید در مبارزه انفرادی چالاک بوده و بدون استفاده از اسلحه باید بتوانند با شدت مبارزه کنند. در زمانهای گذشته موی تای کاران می بایست بدون هیچ یک از تجهیزات مدرن امروزی مبارزه کنند. در ان روزگار بوکسورها عادت داشتند دستشان را با ریسمان کتانی که به صورت شل و مارپیچ به دور انگشتانشان گره خورده بود ، می بستند سپس برای اینکه به دست حالت سائیدگی بدهند آنرا در چسب فرو کرده سپس رویش را شیشه های کوچک و یا سنگریزه می پوشانیدند. به تدریج استفاده از خرده شیشه و سنگریزه متوقف شد اما استفاده از پارچه کتان تا مدتها پس از ممنوعیت استفاده از خرده شیشه و سنگریزه ادامه داشت. در واقع تا سال 1929 از این پارچه ها استفاده می شد تا آن زمان که تغییری در نوع دستکشهای مورد استفاده در بوکسهای بین المللی بوجود آمد. موی تای کاران حالت سنتی بوکسشان را ترک کردند به عنوان مثال همان حالت استفاده از پاها و آرنجها در مبارزه. هنگامی که ستیزی در می گرفت، حریفان فقط از قوای جسمانی خود مبارز استفاده می کردند بدون استفاده از کمک خاجی و یا اسلحه. بنابراین، این مسئله نشان دهنده این است که این هنر باید به عنوان یک اسلحه حفظ شود و توسط مادران و پدران به کودکان و از نسلی به نسل دیگر منتقل شود اسلحه ای که باید در همه حالی که یک فرد به هر جا می رود به حالت آماده باش باشد . ریشه موی تای (تای بوکسینگ) اگر کسی بپرسد که موی تای چگونه بوجود آمد چگونه رشد کرد و چه کسی این هنر را بوجود آورد پاسخ صحیح این خواهد بود که بهتر است به زمانهای قبل بر گردیم هنگامیکه مسابقات انسانها بصورت خیلی ابتدایی بود و در صورت نیاز و به اجبار طبیعت مجبور می شدند که با یکدیگر مبارزه کند. مبارزه برای بقا برای پدر و مادر و همسر و به خاطر قبیله. مبارزه بوسیله نیزه یا گرز، استفاده از دست و پا و گاز گرفتن بوسیله دندان زیرا در طبیعت انسان و یا حیوان دفاع از خود و حمله به دشمن بدون توجه به اینکه انسان باشد یا حیوان، وجود دارد. در طول زمان و به خاطر احساس نیاز دفاع از خود ، اسلحه های طبیعی کم کم به شکل ابزار دفاعی و تهاجمی تکامل یافتند.این آغاز داستان چگونگی بهره مندی انسان از دستها ، پاها ، ارنجها و مشتهایش برای دفاع و حمله می باشد . این مسئله کاملاً مبرهن است که انسان یک موجود اجتماعی و به تنهایی قادر به ادامه حیات نیست چون نیاز دارند که افراد خانواده خود یا نزدیکان دیگر در برابر حملات خارجی از خود دفاع نمایند در یک گروه طبیعی ست که یک فرد می خواهد رهبری گروه را به عهده بگیرد اما او باید نسبت به سایر اعضا ماهرتر و دارای لیاقتهای بخصوص باشد تا بتواند از سایرین حمایت کند بطور خلاصه شخصی با مقاومت عالی می تواند بر دشمن چیره شود . رهبری با این خصوصیات می تواند ترس ، احترام و وفاداری را به افراد گروهش بدون هیچگونه فشار و اجباری بقبولاند در چنین زمانهای آغازین ، قدرت بدنی مهمتر از قدرت تفکر شخص مافوق بود . احترام به مافوق گروه در بین چنین مردمی زمانی بیشتر می شد که او از آنها می خواست تا بطور انسانی رفتار کنند خانه هایشان را خودشان بسازند و بطور هماهنگ زندگی کنند علاوه بر این مافوق به آنها یاد می داد که چطور از خود در برابر متجاوز دفاع کنند . این آموزش شامل چگونگی استفاده از دستها ، پاها ، مشتها و زانوها و آرنج ها می شد . اگر افراد قبیله سئوالی داشتند می بایست بتواند جواب منطقی به آنها بدهد تا اعتماد و احترام آنها را همچنان نسبت به خود حفظ کند . در همان زمان مهارت و زیرکی در هنر مبارزه اهمیت بیشتری یافت و همه قبایل روز به روز در آن مهارت می یافتند . سپس آنها قادر می شدند تا قبایل دیگر را وا دارند تا به آنها بپیوندند همانطور که تعداد افراد قبیله زیاد می شد قبایل به گروههای بزرگتری تبدیل می شدند وقتی که جوامع بیشتر رشد و پیشرفت کردند به روشهای شکل بخشیدن به فلزات چاقو ، انواع مختلف خنجر ها ، نیزه ها ، شمشیر ها و سپرها و غیره دست یافتند و مهارت استفاده از این ابزار را در نبردها گسترش دادند . همینطور که جمعیت رشد می کرد برای آن رهبر نیز انتخاب می شد همان شخصی که ما امروز به آن پادشاه می گوییم . کسی که به مقام منصوب می شد می بایست دارای قدرت بدنی بالا و مهارت در زمینه هنر های رزمی و فنون دفاع از خود باشد . او همچنین می بایست بتواند افراد جامعه اش را با هم متحد کرده و به آنها شیوه مبارزه کردن را آموزش دهد چه آنهایی که با اسلحه مبارزه می کردند و چه آنهایی که بوکس کار می کردند . در زمانی که تایلند کم کم داشت قوی و متحد می شد با همسایگان خود با هم وارد جنگ می شدند . اینطور می توان گفت که عقاید ملی مردم تایلند کم کم رودروی هم قرار می گرفت . حمله و تجاوز در همه زمانها وجود داشت . روشهای مبارزه از آن زمان که اسلحه های کوچک و دستی مثل سپرها ، نیزه ها ، خنجر های پیچی که 12Haw - Ngao نامیده می شدند و حتی گرزهای چوبی دسته کوتاه در آنها استفاده می شد تا به امروز خیلی فرق کرده است . بنابراین اسلحه های اولیه علاوه بر اسلحه های طبیعی مثل دست و پا و مشت و آرنج برای نبرد با دشمن استفاده می شدند و هنگامی که به شکل منظم این اسلحه های طبیعی استفاده شد .

---

آن را موی تای یا بوکس تایلندی نامیدند . موی تای نوعی هنر است که همیشه در دسترس می باشد و سر آمد همه سلاحها می باشد ، کسی که بلد نباشد از این سلاحهای طبیعی استفاده کند هر چقدر هم در استفاده از سلاحهای خارجی و دفاعی ساخت بشر ماهر باشد باز هم در برابر کسی که می تواند به خوبی از اعضای بدن خود را به عنوان سلاح استفاده کند ضعیف است . افسانه های موی تای نای خانوم توم در دوران افول تایلند و پایتخت باستانی آن آیوتایا در سال 1767 ، وقتی که شهر به علت بی کفایتی فرمانروایان آن رو نابودی می رفت ، ارتش مهاجم برمه یک گروه از ساکنان را محاصره کرده و به اسارت گرفتند، در میان اسرا تعداد زیادی از موی تای کاران نیز وجود داشتند که توسط مردان برمه ای گونگ سوکی پرا نای گروه پوسام تون در شهر اونگوآ ، بازداشت شده بودند . در سال 1774 در شهر رانگون برمه ، لرد حانگرا ـ پادشاه برمه ـ تصمیم گرفت برای یاد بودا جشنی به مدت هفت شبانه روز بر پا کند . همچنین مسابقه بوکسی بین موی تای کاران تایلندی و برمه ای ترتیب داد که جایزه اش یک هدیه سلطنتی بود . یکی از برنامه های جشن نمایش کمدی محلی بود که لیکای نامیده می شد مسابقه شمشیر بازی نیز در نظر نیز گرفته شده بود رینگ بوکس در مقابل تخت پادشاه بر پا شده بود . در طول روز اول جشن یک بوکسور برمه ای برای نشان دادن علاقه و احترام خود به پادشاه بر یک موی تای کار تایلندی پیروز شد . داور مسابقـه هنــگامی که موی تای کار تایلندی وارد رینـگ شــد او را با نام نـای خانـوم تـوم معرفی کرد ـ یک بوکسور مشهور و نیرومند اهل آیوتایا ـ تماشاچی ها یک مبارز قوی تیره پوست را مشاهده کردند در بین تماشاچی های برمه ای یک گروه از برد های تایلندی بودند که به هم نگاه می کردند و برای او هورا می کشیدند به محض اینکه او با مبارزی روبرو می شد در برابر او شروع به رقص می کردند که باعث حیرت تماشاچی های برمه ای می شد . داور بعد توضیح داد که این رقص نوعی رسم سنتی است که مبارز برای احترام به مربی خود آن را اجرا می کند .هنگامی که علامت شروع مسابقه به صدا در آمد نای خانوم توم به سوی حریف خود حمله کرد و با مشت و ضربات آرنج به سینه او میکوبید تا زمانی که او برزمین افتاد داور به خاطر اینکه حریف او هنوز به خاطر رقص سنتی تایلندی مبهوت بود او را برنده اعلام نکرد به همین دلیل او مجبور شد تا با نه بوکسور برمه ای دیگر مبارزه کند این تصمیم سایر بوکسورهای برمه ای را واداشت تا داوطلبانه با نای خانوم توم برای شکست او اقدام کنند . نای خانوم توم قبول کرد تا برای حفظ اعتبار بوکس تایلندی با سایر بوکسور های برمه ای مبارزه کند آخرین حریف او یک استاد بوکس بود که در واقع برای تماشای فستیوال به این شهر آمده بود و بنابراین او داوطلبانه اقدام به مبارزه کرد اما خیلی زود به وسیله ضربات مشت و آرنج نای خانوم توم از پا در آمد به طوری که دیگر کسی جرات نکرد با او مبارزه کند . سرانجام پادشاه مانگرا که خیلی مجذوب مبارزه او شد بود . او را با هدایای مختلف به کشورش تایلند باز گردانید . در تاریخ از او به عنوان اولین موی تای کار تایلندی یاد می شد که توانست با افتخار بوکس تایلندی را معروف کند و به آن در خارج از مرزهای تایلند اعتبار و شهرت ببخشد طوریکه این داستان تا به امروز در تاریخ کشور برمه حفظ شده است هنگامیکه نای خانوم توم قبل از پادشاه مانگرا توانست برنه مبارز برمه ای غلبه کند پادشاه پر از احساس تحسین و احترام نسبت به او بود و می گفت که این نوع مبارزه و ورزش با خون تایلند یها آمیخته است حتی اگر بدون اسلحه و با دست خالی و به تنهایی می توانند حریفان خود را شکست دهند و استعداد آنها نیز جادویست . بنابراین اعتبار و شهرت موی تای بدین گونه به وجود آمد . هیچ بوکس دیگری مانند بوکس تایلندی وجود ندارد . زانوها ، پاها ، آرنج ها و مشتها از همه اینها استفاده می شود . و مهم نیست که بوکسور چقدر کوچک است او هر گز شکست نمی خورد . همه نه بوکسور برمه ای توسط یک بوکسور تایلندی شکست خوردند . مشهورتر از نام نای خانوم توم وجود ندارد . اگر چه او مرده اما شهرت و آوازه او زنده است . ما و همه کسانی که بعد از او متولد شده اند او را به خوبی می شناسند . او برای ملت تایلند و بزرگتر از آن برای تمامی ورزشکاران موی تای یک افتخاراست .

 

جوجیتسو (در ژاپنی: 柔術 تلفظ: جوجوتسو) یکی از ورزش‌های رزمی است.

در حدود ۳۰۰۰ سال قبل کشاورزان و روستائیان ژاپنی برای مقابله با سارقان و سربازان امپراتوری که به قصد چپاول آنان هجوم می‌آوردند اقدام به ابداع فنون و حرکاتی کردند که امروزه ما آن را به نام جوجیتسو میشناسیم.

این حرکات شامل بر ضربه زدن - گرفتن - پرتاب کردن - و فشار آوردن بر روی مفاصل حریف بود در دورانهای مختلف استادان این فنون با تعلیم و گسترش این فنون باعث پیشرفت و تکامل کیفی و کمی تکنیکهای جوجیتسو شدند.

در این میان نیز استادانی بودند که با تکمیل و توسعه بخشی از این فنون و حذف حرکات مرگبار و خطرناک جوجیتسو ورزش جدیدی را ابداع کردند. مانند پروفسور جیگارو کانو که ورزش جودو را به جهانیان معرفی نمود .

---

جوجیتسو در ایران

در حدود ۴۵ سال قبل با ورود مستشاران خارجی که برای آموزش نیروهای پلیس به ایران آمده بودند اولین تکنیکهای نوین این ورزش به ایرانیان معرفی شد و همچنان این روند ادامه داشت و انحصاراٌ در اختیار نیروهای نظامی و انتظامی بود و با نام فنون دفاع‌شخصی در ایران شناخته و تدریس می‌شد .

استادان فنون رزمی در ایران هر کدام با سلیقه و در حد توان خود ا قدام به آموزش فنون دفاع شخصی می‌کردند و سازمان و ارگانی نظارت بر این امر نداشت در چند سال گذشته افراد مختلفی کوشیده‌اند به ورزش جوجیتسو در ایران سر و سامانی دهند

جوجیتسو برزیلی (به پرتغالی: Brazilian jiu jitsu) نوعی هنر رزمی است که بر فنون گلاویزی و مبارزه در وضعیت خاک تأکید دارد. در مبارزات این رشته هدف نهایی به‌دست آوردن وضعیت برتر نسبت به حریف و بی‌دفاع ساختن او با استفاده از تکنیک‌های قفل‌کننده است.

---

جوجیتسو برزیلی در اوایل سدهٔ بیست میلادی از هنر رزمی ژاپنی کودوکان جودو تکامل یافت که خود در سدهٔ نوزدهم بر اساس سبک جوجوتسو ژاپنی برخی مدارس ژاپن طراحی شده بود. از میان فنون جود و جوجوجوتسو در جوجیتسو برزیلی تأکید بیشتر بر نه-وازا (فنون خاک) است.

این رشته بر این اصل تأکید دارد که یک شخص کوچک‌تر و ضعیف‌تر با به‌کارگیری صحیح تکنیک‌ها و شناخت شیوه‌های جابجایی نیرو می‌تواند یک مهاجم بزرگ‌تر و قوی‌تر از خود را شکست دهد. تمرین این رشته برای دفاع شخصی، شرکت در مسابقات ورزشی (جوجیتسو برزیلی و رشته‌های مشابه) و همچنین هنرهای رزمی ترکیبی صورت می‌گیرد. در واقع می‌توان گفت این رشته شباهتی به ورزشهایی نظیر تکواندو، کاراته و کونگ فو ندارد و تماما بر اساس اصول گلاویزی بنیان نهاده شده است.

قدرت این رشتهٔ رزمی برای اولین بار با شروع مسابقات آزاد یواف‌سی که مبارزان از کلیه رشته‌ها در آن شرکت می‌کردند و پیروزیهای اسطورهٔ این رشته رویس گریسی بر همگان اثبات شد. 

---

درجات

اعطای درجه در جوجیتسو برزیلی بر دو مبنای زیر استوار است؛
میزان دانش فنی قابل اجرای هنرجو
نمایش هنرجو در مبارزه

دانش فنی هر شخص با توجه به تعداد تکنیک‌هایی که او توان اجرای آن‌ها را دارد و مهارت او در اجرای هر یک از آن‌ها مشخص می‌شود. مهمترین مسئله در این رشته قابل اجرا بودن هر تکنیک است به همین جهت هنرجویان تشویق می‌شوند که تکنیک‌ها را با توجه به توانائی‌های جسمی و شکل بدن خود انجام دهند.

---

کمربند

اجرای یک تکنیک قفل مفصل

درجه ورزش‌کاران این رشته با رنگ کمربند آنان مشخص می‌شود؛
سفید
آبی
بنفش
قهوه‌ای
مشکی
سرخ

حداقل سن مورد نیاز برای دریافت کمربند آبی ۱۵ سال است و برای افراد زیر ۱۵ سال از کمربندهای زرد، نارنجی و سبز استفاده می‌شود. برای دریافت کمربند مشکی نیز حداقل ۱۹ سال لازم است. دارندگان کمربند مشکی می‌توانند با تمرین و آموزش این رشته تا بالاتر از ۹ درجه (دان) را دریافت کنند. شخصی که دان ۸ را به‌دست می‌آورد از یک کمربند مشکی و قرمز استفاده می‌کند و با دریافت دان ۹ و ۱۰ آن را با یک کمربند سرخ جایگزین می‌کند[۱]
.

جودو (به ژاپنی: 柔道  جودو به معنی «طریقت نرمی یا انعطاف»∗) هنری رزمی، ورزش رزمی و فلسفه‌ای است که از کشور ژاپن نشأت گرفته‌است. منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو «هنر نرمی» است و در سال ۱۹۳۲ فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو آن را پایه‌گذاری کرد. هم اکنون محل فدراسیون جهانی جودو در کودوکان ژاپن می باشد. .

---

تاريخچه و فلسفه اوليه 
سالهای اوليه زندگی موسس جودو 

تاريخچه جودو از زندگی موسس آن جدا ناپذير است. پايه گذار کانو جيگارو يک دانشمند و معلم ژاپنی بود. کانو در يک خانواده نسبتاً مرفه به دنيا آمد. پدرش، جيروسکو، پسر دوّم کاهن عظم معبد شينتو هيوشی بود. او با کانو ساداکو ازدواج کرد.

---

درجات فنی 

ورزشکاران این رشته درجات با شروع از Q۱۰ یا همان کمربند سفید با طی مراحل Q۹ تا Q۱ کمربندهای زرد و سبز و بنفش و قهوه‌ای به درجهٔ دان یا کمربند مشکی می‌رسند.وتا دان 10 ادامه میابد.

---

اصطلاحات 
جودوکا:جودوکار
اوکِمی: تکنیک افت بی خطر (نحوهٔ صحیح زمین خوردن)
کوزوشی:کشش و بر هم زدن تعادل
مای‌ماواری:غلت به جلو
دوجو: محل تمرین جودو
سِن‌سِی: استاد
میگی: راست
هیداری: چپ
جودوگی :لباس جودو
ریتسو:بلند شو
سزا:بشین
رِی:دستور ادای احترام
هاجیمه:دستور شروع مسابقه
مَتِی:دستور توقف مسابقه
جونای:داخل
جوگای:خارج
تاتامی:تشک جودو
نه‌وازا: کار در خاک
توری : مبارزی که اجرای فن می کند
اوکی : مبارزی که فن بر روی او اجرا می شود
آنزا:چهار زانو نشستن
آشی وازا:تکنیکهای پا
آیومی آشی:راه رفتن معمولی
گوشین هو:روش‌های دفاع از خود
گوشین جوتسو:هنر دفاع از خود
هانسوکوماکی:شکستن مقررات در مسبقه
جی گوهان تای:وضعیت اصلی دفاع
جوسی کی:نشتن در مکان بالا برای جودکاران سطح بالا
کاکی:اجرای واقعی پرتاپ
کی کو:تمرین
کی گا:صدمه
کی آی:فریاد روحیه بخش
کوشی وازا:تکنیکهای کمر
مودان شا:کسی که کمربند سیاه ندارد
ناگه وازا:تکنیکهای پرتاپ کردن
اوه بی:کمربندی که روی لباس می پوشند
ری گی شاهو:تشریفات وآیین رسوم تشک
رنراکووازا:تکنیکهای ترکیبی
رنزوکووازا:تکنیکهای ادامه دار
ریسوری:تعظیم کردن در حات ایستاده
شی آی:مسابقه
سوتای رنشو:حریف تمرینی
تای ساباکی:راه رفتن به صورت استاندارد جودو
توکویی وازا:تکنیکهای مورد علاقه
تسوکوری:وضعیت گرفتن برای پرتاپ
تسوری کومی:بال کشیدن
وازا:تکنیک
یودان شا:کسی کمربن سیاه دارد
زاری:تعظیم کردن در حلت زانوزده
نوگاره کاتا:روشهای فرار

---

فنون 

فنون جودو در دو بخش فنون پرتابی و فنون کانست وازا و شیمه وازا قرار می‌گیرد:

1- ناگه‌وازا(فنون پرتابی):

این فنون که به فنون پرتابی شهرت دارد در سه بخش ته وازا(فنون دست)، کوشی وازا (فنون کمر) و آشی وازا (فنون پا)
اوچی ماتا
اوچی گاری (فنون پا)
کوچی گاری (فنون پا)
اوسوتو گاری (فنون پا)


2- کاتامه‌وازا(کانسه، شیمه):
کان ستسو وازا (کانسه): برگرداندن و فشردن مفصل‌ها به سوی مخالف و بیش از دامنه حرکت طبیعی‌شان
شیمه‌وازا:انسداد شریان‌های خون‌رسان به مغز
* ناگه وازا( nage waza ) تکنیکهای پرتابی
o تاچی وازا (tachi - waza): تکنیکهای ایستادن
+ ته وازا (te-waza): تکنیکهای دست
+ کوشی وازا (koshi-waza) :تکنیکهای مفصل رانی یا کمر
+ اشی وازا (ashi-waza) :تکنیکهای پا یا ساق پا
o سوتمی وازا (sutemi-waza) : تکنیکهای فداکارانه
+
ماسوتمی وازا (ma-sutemi-waza) : تکنیکهای خوابیده از پشت
+
یوکو سوتمی وازا (yoko-sutemi-waza) :تکینکهای خوابیده از پهلو
*
نه وازا یا کاتامه وازا (ne-waza): تکنیکهای گلاویزی
o اوسای کومی وازا (osaekomi-waza ) :کنترل کردن و نگه داشتن
o
شیمه وازا (shime-waza ) : خفه کردن
o
کانستسو وازا (kansetsu-waza ) : قفل کردن و شکستن مفاصل
*
آتمی وازا (atemi - waza) : تکنیکهای ضربه زدن به نقاط حساس

---

امتیازات

در این ورزش چهار نوع امتیاز وجود دارد که به ترتیب زیر می‌باشد:
کوکااز سال 2008 حذف شد
یوکو
وازاآری
ایپون

کوکا کمترین امتیاز یا معادل یک امتیاز می‌باشد. یوکو امتیاز متوسط . معادل 10 امتیاز و وازاآری امتیاز بزرگ معادل 100 امتیاز است. ایپون نیز امتیاز کامل یا ضربه فنی محسوب شده که معادل 200 امتیاز است و کسب این امتیاز باعث برد و پایان مسابقه می‌شود. کسب دو امتیاز وازاآری در طول مسابقه نیز معادل امتیاز ایپون و پایان مسابقه است.در حالی که امتیازات کوکا و یوکو با هم جمع نمی‌شوند.و امتیازات بر اساس ارزش فنی تکنیک اجرا شده است.

امتیاز کوکا به تازگی از جودو حذف شده است.

البته پس از حذف کوکا یوکو معادل 1 امتیاز وازااری معادل 10 امتیاز و ایپون معادل 100 امتیاز شده است.

---

شیوه پیروزی در مسابقات 

در مسابقات جودو کسب امتیاز به دو شکل اجرای فنون در حالت تاچی وازا(سرپا) و اجرای فنون در حالت نی وازا (خاک) صورت می گیرد. هر یک از دو جودوکا که در طی مسابقه موفق به اجرای فن در یکی از این دو حالت گردد در صورت دستیابی به امتیاز کامل یا ایپون مسابقه را به نفع خود پایان خواهد داد . در صورتی که جودوکا از فنون تاچی وازا استفاده نماید داور بسته به شیوه زمین خوردن حریف یکی از امتیازات کوکا، یوکو، وازاری یا ایپون را به اجرای کننده فن (توری) خواهد داد . اگر به هر شکل ممکن (مثلاً پس از اجرای فن)دو جودوکا به زمین بیافتند و یکی از دو مبارز بتواند حریف را در حالت خاک یا همان نی وازا (به طوری که پشت حریف به تشک تماس داشته باشدو بر حریف کاملاً مسلط باشد)مهار نماید، داور بسته به مدت زمانی که حریف در حالت خاک است به اجرای کننده فن امتیاز خواهد داد . اگر مجری فن برای مدت ۱۵ثانیه بتواند نگه دارد٬امتیاز یوکو اگر ۲۴ثانیه نگه دارد امتیاز وازاری خواهد گرفت و اگر به مدت ۲۵ ثانیه نگه دارد با متیاز کامل ایپون به پیروزی خواهد رسید. .

---

تغییرات قوانین در سال 2010 

طبق اخرین تغییرات قوانین توسط ijf (فدراسیون جهانی جودو) گرفتن پای حریف به طور مستقیم حکم هانسوکوماکی(اخراج از مسابقه) را برای مسابقه دهنده به همراه خواهد داشت

اما گرفتن پا هنگام گایش(بدل) کردن حریف بلا مانع است.

 

انشین کاراته (به ژاپنی: 円心会館) (به انگلیسی: Enshin kaikan) یکی از سبک‌های کاراته است. این رشته توسط جوکو نینومیا (به ژاپنی: 二宮城光) (به انگلیسی: Jōkō Ninomiya) بنیان نهاده شد.

این سبک غیرکنترلی است ودر آن تکنیکهای جودو و جابجایی‌های سو مو که همان ساباکی است استفاده می‌شود. چون ساباکی دراین سبک وجود دارد سرعت عمل بالاتر می‌رودو به همین دلیل اینکه شخص مجبور به بالا بردن سرعت برای جابجایی می‌باشد. یکی از مهم‌ترین و یژگیهای آن کاربردی بودن این سبک است. از حرکات اضافی در این سبک اجتناب شده و کاتاها همه کاربردی هستندو تمام قسمت کاتاها دارای معنای قابل فهم واجرا برای هنر جویان است. 
۱ ساباکی
۲ ساباکی تایمینگ
۳ انشین کاراته در ایران
۴ منابع
۵ پیوند به بیرون

---

ساباکی 

ساباکی مفهوم مشکلی است که بتوان آنرا از زبان ژاپنی ترجمه کرد. به هر حال ساباکی به حرکت که اغلب باکنترل و گاه باآماده سازی برای حرکت بعدی همراه است. اشاره دارد. مثلآ ازساباکی می‌توان در اشاره به آموزش اسب اشاره کرد. سوار کار حرکات خاصی رااجرا کرده تا حیوان را کنترل کند و همین امرباعث می‌شودکه حیوان طبق علاقه ونظر او رفتار وعمل کند. ساباکی به صورت حرکت مدافع درخط وبه وضعیت حمله متقابل تفسیر می‌شود و این حرکات کنترل شده؛ در آماده سازی متقابل؛ اساس استراتژی بعضی از سبکهامانند انشین است.

---

ساباکی تایمینگ 

تایمینگ را می‌توان به معنی زمان مناسب دربهترین موقعیت نامبرد تایمینگ نه تنها در هنرهای رزمی بلکه در کلیه ورزشها مورد استفاده قرار می‌گیردولی آنچه قابل توجه‌است برنامه ریزی مدرن برای استفاده از تایمینگ می‌باشد که این مهم راکانچو نینومیا یکی از نوابغ کاراته جهان توانسته‌است درانشین به نام ساباکی تایمینگ برنامه ریزی نماید. تلفیق تایمینگ وساباکی باعث می‌گردد تا کاراته کار بتواند به صورت کاربردی از آن استفاده نمایدتمرینات منظم ساباکی تایمینگ باعث خواهد شد تا کاراته کار با سرعت عمل بهتردر موقعیت کامل مسلط بر حریف قرارگیرد. ساباکی تایمینگ همچنین دید و ذهن مبارز راقوی می‌کند. مبارز با این تمرینات در مبارزه خود از اعتماد و به نفس بیشتری برخوردار خواهد بود.

---

انشین کاراته در ایران.

انشین کاراته بعنوان اولین سبک غیرکنترلی بعد از کیوکوشین در ایران در سال ۱۳۷۲ توسط شیهان حمید سلطانی بنیانگذاری گردید و ۴ سال بعد در سال ۱۳۷۶ عضو رسمی سبکهای فدراسیون کاراته ایران شد. انشین کاراته در کرمانشاه در سال ۱۳۷۸ توسط سن سی جلیل نیازی پایه گزاری شد. از همان سال توسعه اصولی سبک در سطح شهر کرمانشاه شکل گرفت و اولین کلاس انشین کای کاراته در باشگاه قهرمانان کرمانشاه (واقع در شهرک کارمندان) تاسیس شد. یکی از پیشگامان انشین کاراته در کرمانشاه سن سی امیر رستمی بود. او در سال ۱۳۵۸ در کرمانشاه متولد شد و از همان کودکی به ورزشهای رزمی علاقه داشت. در سال ۱۳۶۸ ورزش خود را با رزم آوران آغاز کرد و در سال ۱۳۷۵ پس از آشنایی با سن سی جلیل نیازی فعالیت خود را زیر نظر سن سی نیازی و با سبک کیوکوشین کاراته ادامه داد. در سال ۱۳۷۸ با تغییر سبک سن سی نیازی از کیوکوشین به انشین کاراته، فعالیت رزمی خود را در این رشته و با سمت مسئول روابط عمومی و عضو کمیته انشین کاراته استان کرمانشاه ادامه داد. سن سی امیر رستمی در سال ۱۳۸۲ اولین دوجو انشین کاراته خود را در مجموعه ورزشی سالار کرمانشاه افتتاح نمود و شروع به تربیت گروه جدیدی در قسمتی دیگر از شهر کرمانشاه پرداخت. او اولین سایت رزمی را در غرب ایران به آدرس اینترنتی www.karate-ksh.com ایجاد و به معرفی این سبک کاربردی بصورت الکترونیکی نمود. او دارای عناوین متعدد در مسابقات قهرمانی استان و کشور کیوکوشین و انشین کاراته تا سال ۱۳۸۲ بوده و بعلت مسدومیت از ناحیه زانو و کتف تا سال ۱۳۸۴ از دنیای ورزش حرفه‌ای و مسابقات دور بود، در سال ۸۵ و پس از غلبه بر حریفان خود در مسابقه انتخابی تیم ملی انشین کاراته در تهران به عضویت تیم ملی جهت حضور در مسابقات قهرمانی فرایبورگ ـ آلمان درآمد که متأسفانه بعلت عدم صدور ویزا نتوانست در این دوره از مسابقات حضور یابد. در سال ۸۶ نیز در اردوی انتخابی تیم ملی شرکت نمود و پس از غلبه بر حریفان خود بعنوان نفر وزن ۷۰ - کیلوگرم تیم ملی انشین کای کاراته ایران به مسابقات قهرمانی اروپا ـ آسیا در استانبول ـ ترکیه اعزام شد اما بعلت مسافرت زمینی طولانی مدت و... نتوانست در این مسابقات خوب عمل کند و تنها به کسب عنوان پنجمی در این دوره از مسابقات بسنده نمود. اما دستاورد مهم این مسافرت و این مسابقات برای وی دیدار با کانچو جوکو نینومیا و سن سی نعمت الله مظهری و حضور در کلاسهای استاژ مربیگری و داوری زیر نظر مستقیم کانچو نینومیا و سن سی مظهری بود. بعد از مسابقات و پس از گفتگو سن سی امیر رستمی با کانچو و سن سی مظهری قرار بر این شد که انشین کاراته در غرب ایران بصورت مستقل و زیر نظر سازمان انشین کاراته آمریکا شروع به فعالیت نماید. در حال حاضر سن سی امیر رستمی بعنوان عضو سازمان جهانی انشین کاراته آمریکا و نماینده رسمی این سازمان در ایران فعالیت می‌نماید. انشین کاراته غرب ایران در سالهای اخیر قهرمانان زیادی را به جامعه رزمی کشور معرفی نموده‌است که از جمله آنها می‌توان: مهرداد اخوان گوران ـ فرهمند رستمی ـ علیرضا کتابی ـ علی رستمی ـ امیر هوشنگ نیکی ـ محمد صادق کریمی ـ امیر معید لطفی ـ پارسا احمد نیا ـ ظهیر لطفی ـ میثاق نادعلی ـ یاشار شکری ـ سعید نیازی ـ حسین نیازی ـ محمدرضا نیازی و... را نام برد. از دوجو‌های فعال در شهر کرمانشاه: ۱) مجموعه ورزشی فرهنگ (کارمندان ـ ایستگاه دوم) ۲) مجموعه ورزشی پاسارگاد(خیابان کارمندان ـ ایستگاه پنجم) ۳) باشگاه ورزشی نیک (خیابان ۲۲ بهمن ـ چهار راه چاله چاله) ۴) باشگاه آکادمی کاراته ـ شهید طاهری (میدان آزادی ـ خیابان گمرک) را می‌توان نام برد. از داوران فعال انشین کاراته غرب ایران نیز می‌توان آقایان: مهندس امیر رستمی (RB جهانی) ـ دکتر حجت الله رحیم منش (RC)ـ سن سی جلیل نیازی (RC) ـ سعید نیازی (JB)ـ مهرداد اخوان گوران (JB) ـ مهندس علی رستمی (JB)ـ علیرضا کتابی (JB)ـ فرهمند رستمی(JB)ـ حسین نیازی (JC)و... و خانمها مریم علیزاده (JC) و الهه نامداری (JC) را نام برد.[۱]

تای جی چوان (Tai Chi Chuan / Tai ji Quan) (تلفظ چینی آن "تای جی چوان" می باشد) نوعی هنر رزمی چینی است که برای بهبود سلامتی، افزایش طول عمر و آرامش روحی انجام می‌شود. این ورزش در رده ورزشهای رزمی ملایم قرار دارد و باعث می‌شود تا عضلات بدن با انجام تمرینات نرم و ساده، انعطاف‌پذیر و قوی شوند. درست برعکس ورزشهای رزمی سخت که با فشار و شدت تمرین عضلات را تقویت می‌کنند. تمرینات و نرمشهای تای جی چوان با حرکات کند، آرام، و معمولا" به صورت گروهی هنگام صبح انجام می‌شوند. متخصصین این ورزش معتقدند که تمرینات تای جی به صورت دسته جمعی، اثر بهتری نسبت به تمرینات فردی آن دارد. این ورزش چینی در خود کشور چین از طرفداران زیادی برخوردار است، بطوریکه تقریباً تمام پارکهای کشور چین، صبح‌ها مملو از افرادی هستند که در حال تمرین تای جی می‌باشند. در کشور ایران علاقمندان زیادی به این رشته مشغول بوده و در سه بعد قهرمانی، همگانی و درمانی تمرین و ممارست می نمایند.ورزشکاران تای جی چوان در دو قالب سنتی و مدرن(مسابقاتی)به فعالیت مشغول می باشند. هم اکنون شیوه سنتی و اصیل چن تای جی در شهرهای اصفهان، تهران، سردشت و بندر بوشهر بصورت خیلی جدی زیر نظر اساتید مجرب این رشته آموزش داده می شود. کشور ایران بدلیل وجود علاقمندان بسیار زیاد رشته ورزشی تای چی چوان ، "مرکز تبادلات فرهنگی خاور دور و خاور میانه" گردیده است. فواید تای چی از فواید عمده تای چی می‌توان به تقویت عضلات بدن، انعطاف پذیری و نرم شدن ماهیچه‌ها و زردپی‌ها، تمرکز و آرامش فکری، تقویت روحی و عصبی و آموزش دفاع شخصی اشاره کرد. تحقیقات به عمل آمده نشان می‌دهد که تای چی قادر است تا بیماریهای شدید، مزمن و حتی ژنتیکی را درمان کند. برای مثال با تمرین تاجی می‌توان امراض قلبی را درمان و یا از بروز آنها جلوگیری کرد. همچنین این ورزش می‌تواند استرس – که عامل بسیاری از بیماریهاست - را از بین برد. تمرینات تنفسی این ورزش همچنین می‌تواند به سالم ماندن ریه و بهبود جریان گردش خون در بدن نیز کمک کند. آهستگی و نرمی در تمرینات تای چی باعث می‌شود تا تمرکز فکری بالا رود که این مساله خود به کنترل دستگاه عصبی فرد در شرایط بحرانی و فشارهای عصبی بسیار کمک می‌کند. آمار نشان می‌دهد که افرادی که تای چی تمرین می‌کنند کمتر عصبی شده و حتی از دروغ گفتن نیز پرهیز می‌کنند. توصیه می‌شود که این با آموختن این ورزش، هرروز آنرا تمرین کنید. برای آموزش اول لازم است تا با سبک‌های آن آشنا شوید. سبک‌های تای چی در تای جی پنج سبک اصلی وجود دارد که از میان آنها برخی سبکهای مدرن نیز بوجود آمده‌اند: - سبک چن (Chen) - سبک یانگ (Yang) - سبک وو یا وو هاو (Wo or Wo Hao) - سبک وو یا وو یچاون یو (Wu or Wu Ch’aon yu) - سبک سان (Sun) فهرست سبکهای بالا به ترتیب ارشدیت آنها هستند. البته ترتیب محبوبیت آنها بدین صورت است: یانگ، وو، چن، سان و وو هاو. سبکهای مدرن زیادی نیز در این ورزش وجود دارند. برای مثال سبک دورگه (hybird) و جوانه‌ها (offshoots) از مهم‌ترین این سبکهای مدرن هستند. سبک چن (chen) توسط چن وان تینگ نسل نهم از خاندان چن در روستای "چن جیاگو" از توابع شهرستان "جیائوتزو" در استان هنان، چین بنیان نهاده شد. چن وان تینگ یک ژنرال بازنشسته ارتش از دوران امپراتوری مینگ بود که طی سالهای ۱۶۰۰ الی ۱۶۸۰ میلادی می زیسته است. سبک چن از تای چی چوان مادر تمامی سبک های دیگر می باشد و سایر سبک های از آن منشعب شده اند. این شیوه بخاطر حرکات قدرتی و انفجاری ضمن اجرای حرکات نرم، آرام و موزون تای جی چوان معروف می باشد. یکی از آخرین وارثان سبک چن از روستای چن جیاگو، استاد بزرگ "چن ژنگلی" می باشد که ایشان جزو ۱۰ استاد بزرگ ووشو در جهان بوده و رئیس فدراسیون خاندان چن می باشد. همینک این رشته و این سبک در ایران فعال بوده و مرکز ایران چن تای چی سنتر متولی سبک چن زیر نظر استاد بزرگ چن ژنگلی، نسل نوزدهم از خاندان چن در ایران می باشد. همچنین برای اولین بار یک استاد تای چی از ایران موفق به دریافت نشان و کتیبه خاندان چن گردیده و نام خود را به عنوان نسل بیستم چن تای چی در شجره نامه خاندان چن به ثبت برساند. هم اکنون مرکز چن تای چی ایران زیر نظر اولین و تنها شاگرد ایرانی چن ژنگلی و همچنین نسل بیستم چن تای چی در ایران دائر و فعال می باشد.

کونگ‌فو توآ یک هنر رزمی ایرانی و یکی از سبک‌های ورزش کونگ‌فو است که بر بدن و روان سالم‌تر تاکید می‌کند.[۱] این ورزش با بهره‌گیری از تجربه ابراهیم میرزایی در زمینه‌های رشته‌های مختلف رزمی و جنگ‌های چریکی، در سال ۱۳۵۱ بنیان‌گزاری پس از گذراندن مراحل آزمایش در باشگاه سرباز (پهلوی سابق) فعالیت رسمی خود را با تاسیس دانشکده انشاء تن و روان در سال ۱۳۵۲ آغاز نموده است.[۲]

کونگ‌فو توآ دارای هفت مایگاه (بخش) است که به غیر از مایگاه اول که به حرکات فیزیکی و فعالیت‌های بدنی می‌پردازد، بقیه به جنبه‌های علمی، عرفانی و پزشکی در خصوص تن و روان اشاره دارد.[۳]

اصول اساسی کونگ‌فو توآ توسط ابراهیم میرزایی در کتابی به عنوان کاراته و ذن انتشار یافته است.

هم‌اکنون هزاران کونگ‌فو توآکار در ایران و چندین کشور از جمله آمریکا، کانادا، هلند، ترکیه، آذربایجان، سوریه، لبنان، پاکستان، افغانستان، سوئد، هندوستان و بلژیک فعالیت می‌نمایند.

---

محتویات  
۱ پیشینه
۱.۱ پس از انقلاب اسلامی
۲ هفت مایگاه
۲.۱ مایگاه یکم
۲.۲ مایگاه دوم
۲.۳ مایگاه سوم
۲.۴ مایگاه چهارم
۲.۵ مایگاه پنجم
۲.۶ مایگاه ششم
۲.۷ مایگاه هفتم
۳ لباس
۳.۱ رنگ لباس
۳.۲ شال‌بند
۳.۲.۱ شالبند سفید
۳.۲.۲ شالبند سبز
۳.۲.۳ شالبند قهوه‌ای
۳.۲.۴ شالبند مشکی
۳.۳ خط‌ها
۳.۳.۱ خط یک ( آناتوآ )
۳.۳.۲ خط دو ( آتادو )
۳.۳.۳ خط سه ( سوتو )
۳.۳.۴ خط چهار ( سامسامائه )
۳.۳.۵ خط پنج ( مایانا )
۳.۳.۶ خط شش ( کوانه و وست مایانا )
۳.۳.۷ خط هفت ( وای ما با تو یا پنجهٔ مرگ )
۴ مراسم خون
۵ آرم کونگ‌فو توآ
۶ پانویس
۷ پیوند به بیرون

---

پیشینه 

ابراهیم میرزایی پس از گذرندان دوره‌های مختلف رزمی در رشته‌هایی همچون کونگ‌فو، کاراته، تکواندو و دوره‌های سخت تکاوری نزد مربیان بزرگ انگلیسی، ژاپنی، کره‌ای و آمریکایی در کشورهای مختلف و همچنین کسب درجاتی همچون دان ۷ افتخاری کاراته، دان ۴ تکواندو و مدرک دکترای تن و روان تا سال ۱۳۴۹؛ نگارش کتابی با عنوان کاراته و ذن را آغاز کرد که در سال ۱۳۵۱ انتشار یافت. سَبْک جدیدی از کونگ‌فو به نام "توآ" که در این کتاب به آن پرداخته شده، از همان سال مراحل آزمایش خود را در باشگاه سرباز (پهلوی سابق) گذراند و در نهایت در سال ۱۳۵۲ با تاسیس دانشکده تن و روان فعالیت رسمی خود را آغاز نمود.

از آن‌جایی که کونگ‌فو توآ با فیزیک بدنی جوانان ایران در آن دوره تناسب خاصی داشت، همراهان این ورزش توانستند موفقیت‌های چشمگیری در مقایسه با ورزش‌های رزمی دیگر در ایران کسب کنند. این امر موجب شد تا در کمتر از ۵ سال جمعیت زیادی به سوی این ورزش جذب شوند.[۸] اما در سال ۱۳۵۶ در پی اختلاف بین ابراهیم میرزایی و شاهپور غلامرضا (مسئول ورزش وقت)، دانشکده انشاء تن و روان تعطیل شد و جمعیت همراهان کونگ‌فو توآ در پارک‌ها، سالن‌های کوچک خصوصی و سوله‌های اجاره‌ای به فعالیت خود ادامه دادند.

---

پس از انقلاب اسلامی 

بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی و سرنگونی رژیم پهلوی تقریباً تمام سالن‌های ورزشی باشگاه تاج تحت مدیریت و حفاظت همراهان کونگ فوتوآ قرار گرفت و فعالیت ورزشی با دیگر آغاز شد و کونگ‌فو توآ حدود ۲ سال موفقیت‌های چشمگیری را کسب نمود.[۱۰] در سال ۱۳۶۰ به سبب فعالیت‌های سیاسی ابراهیم میرزایی بار دیگر فعالیت باشگاه‌های کونگ‌فو توآ ممنوع شد و تا سال ۱۳۷۰ همراهان این ورزش به صورت مخفیانه به معرفی و آموزش این ورزش می‌پرداختند. در سال ۱۳۷۰ با پیگیری‌های مستمر همراهان این فعالیت کونگ فوتوآ با عنوان "انجمن کونگ‌فو توآ" به‌طور رسمی زیر نظر فدراسیون کاراته آغاز شد. در اواخر سال ۱۳۷۱ فدراسیون کونگ فو، ووشو و رزم آوران تشکیل شد و در سال ۱۳۷۸ به‌نام فدراسیون ورزشهای رزمی تغییر نام یافت. در سال ۱۳۷۹ تحت عنوان کمیته مستقل کونگ فوتوآ فعالیت نمود و مجدداً در سال ۱۳۸۱ در زمره سبک‌های فدراسیون ورزشهای رزمی درآمد.در طول این سال ها مسئولین کونگ فو توآ مانند سایر ورزشهای رزمی آیین نامه ها، مقررات علمی و فنی، ارتقاء رتبه های فنی و مدارج مربیگری و داوری را تدوین نمودند . در سال ۱۳۸۴ به خاطرتلاش های مستمر همراهان پیشکسوت ودلسوختگان ومسئولین دولت، فدراسیون کونگ فوجمهوری اسلام ایران تشکیل گردید. و در سال ۱۳۹۰ نام کونگ فو از این رشته جذاب ایرانی حذف شد و در حال حاضر این سبک با نام توآ در ایران و جهان فعالیت می کند. 

---

هفت مایگاه 
مایگاه یکم 

علم فیزیولوژیکی فعالیت‌های بدن انسانی
مایگاه دوم [

انشاء علوم انسانی
مایگاه سوم 

روانشناسی تکنولوژی
مایگاه چهارم 

انشاء پزشکی
مایگاه پنجم 

فلسفه‌گرائی یا نگرش تفکرآمیز
مایگاه ششم 

روح روان
مایگاه هفتم 

جهان مجهولات: فراتر از خویشتن.

---

لباس 

گزارش چاپ شده از روند استقبال از کونگ‌فوتوآ در ایران در مجله دنیای ورزش، سال ۱۳۵۳

در اصل لباس کونگ‌فو توآ، تفاوت ساختاری خاصی با لباس کونگ‌فو ندارد ولی در مجموع لباسی که دراین هنر به‌کار می‌رود از شرایط خاصی برخوردار است. از استحکام و دوام زیادی برخوردار بوده و تامین کننده میدان حرکتی دست، پا وتنه می‌باشد.

پیراهن ساده ومعمولی که تمام قسمت‌های بدن را می پوشاندواز هدر رفتن انرژی بدن جلوگیری می‌کند، معمولاً از جنس نخی و الیاف طبیعی است تا عرق بدن را جذب کند. کمرشلوار کونگ‌فو چنان طراحی شده که مهره‌های قوس کمری ستون مهره را محافظت می‌کند (درهنگام وارد شدن نیرو و فشارهای زیاد از لغزیدن مهره‌ها به روی هم وآسیب دیده گی آنها جلوگیری می‌کند) ودرقسمت مچ پا نیز شلوار کونگ‌فو عضلات و زردپی‌های مچ پا رامحکم نگه می‌دارد واز آسیب دیدگی آنها جلوگیری می‌کند.

---

رنگ لباس 

لباس کونگ‌فو سیاه رنگ می‌باشد.

از نظر علمی رنگ سیاه انرژی را در خود جذب کرده و ازهدررفتن انرژی جلوگیری می‌کند. درکونگ‌فو سیاهی رنگ مقدسی می‌باشد؛ بدین منظور که رنگ سیاه درمقابل رنگ‌های دیگر مقاومت می‌کند ونفوذ هرگونه رنگ درآن بی‌اثر است. از نظر علمی رنگ سیاه نمی گذارد انرژی بدن که در اثر سوخت وساز تولید می‌شود از دست برود و آن را در خود نگه می‌دارد واز پیری زودرس و خستگی و کوفتگی عضلات جلوگیری می‌کند.

---

شال‌بند 
شالبند سفید 

اولین شال کونگ فو توآ شال سفید به نشانه آمادگی و ورود به معبد انشاء برای خودسازی؛
شالبند سبز 

دومین شال کونگ فو توآ شال سبز یا روییدن در فضای فیزیکی؛
شالبند قهوه‌ای 

سومین شال کونگ فو توآ شال قهوه ای یعنی سوختن در ورای نیروهای فیزیکی و رویایی در میدان‌های مبارزه؛
شالبند مشکی 

چهارمین شال کونگ فو توآ شال مشکی یعنی عبور از مرز تاریکی‌ها و ابداع و تکامل تکنیک‌های کونگ فو توآ.[۱۵]

---

خط‌ها 
خط یک ( آناتوآ ) 

آناتوآ با ۵۱۵ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی و خاصیت‌های موجی بر اسرار هندسی و خلاف حرکت بدنی در مسیر عالم ذرات است.
خط دو ( آتادو ) 

آتادو با ۳۱۷ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی و خاصیت‌های خلاف موجی به منظور برگردان عالم ذرات و اندیشه حیات است.
خط سه ( سوتو ) 

به معنای مرز دانایی و خروج از دایره خام عقلی و انهدام ترس از زندگی به معنای تو و من و طبیعت مربوط به من و توست.
خط چهار ( سامسامائه )

سامسامائه اوج قدرت فیزیکی تن در محور هندسی با ۴۱۷۹ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی با رسیدگی تن و روان می‌باشد.
خط پنج ( مایانا ) 

به معنای انهدام اختلالات و نابود کردن ناهنجاری‌ها و مبارزهٔ انسان در مرز آشکار و پنهان به درک اندیشه هاست.
خط شش ( کوانه و وست مایانا )

به معنای صفوف نامناسب انسانی، ناهنجاری‌های روانی، عدم آشنایی بر پزشکی و ترسان از ورود به جهان تفکر آمیز و فلسفه‌گرایی و مجبور کردن انسان به درک آشکار عالم پنهانی که این نیرو تکی بر هدف مایگاه توآ سروده دانایی است.
خط هفت ( وای ما با تو یا پنجهٔ مرگ )

این معنا در کونگ‌فو توآ از هفت مایگاه نیایش به سازندگان اندیشه و داوری انسان‌ها به شناخت و بررسی‌ها و ایجاد انسان به بینش‌ها و دانش‌ها و ترکیب هاست؛ با ۳۳۰۱ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی. پنجهٔ مرگ ساخته ابراهیم میرزایی، اوج خشونت انسان و فریاد و طغیان انسان بر ستمگری‌هاست.

---

مراسم خون 

مراسم خون نام مراسم ویژه‌ای در کونگ‌فو توآ می‌باشد که طی آن همراهان شایسته، خون خود را به پاس احترام به خون شهیدان راه حق و تداوم بخشیدن به آن روی اوتایمی می‌ریزند. توآکاران معتقدند اگر کسی برای اوتایمی معبدش خون دهد، برای وطنش جان خواهد داد.




‏

ووشو (به چینی: 武術)(پین‌یین:wǔshù) یک هنر رزمی مدرن چینی است که پس از انقلاب ۱۹۴۹ چین برای ملی‌سازی هنرهای رزمی سنتی چینی ابداع شد.

مسابقات ووشو در دو بخش نمایشی (تالو) و مبارزهٔ فول کنتاکت (سانشو یا سان‌دا) برگزار می‌شود.

تالو از فرم‌های رزمی تشکیل می‌شود که معمولاً مقامات منتخب دولت چین آن‌ها را بر اساس فرم‌های سنتی هنرهای رزمی چینی ابداع کرده‌اند و انواع استقرارها، لگدها، مشت‌ها، حرکات تعادلی، پرش‌ها، فنون جارویی و پرتابی در آن گنجانده شده‌است. سان‌دا یا سان‌شو نیز یک یک روش مبارزهٔ فول کنتاکت است که بر اساس تکنیک‌های بوکس چینی و کشتی های سنتی چینی مانند شوای چیائو طراحی شده و شباهت زیادی به مبارزات کیک‌بوکسینگ و موای تای دارد، اما فنون گلاویزی بیشتری در آن دیده می‌شود. این مسابقات بر روی سکو برگزار می‌شود. مسابقات تالو و سانشو معمولاً در کنار هم برگزار می‌شوند.

ووشو امروزه یک ورزش بین‌المللی است که زیر نظر فدراسیون بین‌المللی ووشو اداره می‌شود. مسابقات قهرمانی جهان این رشته از سال ۱۹۹۱ هر دو سال یک بار برگزار می‌شود و همچنین از ۱۹۹۰ در برنامهٔ بازی‌های آسیایی قرار گرفته‌است.

سه سبک اصلی ووشو چانگ چوان، نان چوان، و تای چی چوان هستند. درمسابقات بین‌المللی فرمهای استاندارد وحرفه‌ای ازاین سبکها اجرامیشود. چانگ چوان یک سبک شمالی است و واژه چانگ چوان به معنی مشت بلند می‌باشد.در این سبک از حرکات بادستان وپاهای کشیده وحرکات زیبای آکروباتیک استفاده می‌شود. نان چوان یک سبک جنوبی است و بیشترحرکات آن انفجاری و باسرعت است ونمایانگردرگیریهای نزدیک می‌باشد. تای چی سبکی است که برپایه انرژی چی بناشده است وبه تقویت بدن هم ازنظرجسمی وهم از نظرروحی می‌پردازد.در این سبک حرکات آرام همراه باتنفس اصولی انرژی بدن راتنظیم می‌کند.

کیک‌بوکسینگ (به ژاپنی: キックボクシング) ترکیبی از رشته‌های رزمی موای تای، کاراته و بوکس است. کیک بوکسینگ ورزشی رزمی می‌باشد که تنها سی سال از تولد آن می‌گذرد. در کیک بوکسینگ ضربات مشت، لگد، زانو، آرنج و گرفتن همدیگر آزاد می‌باشد. ولی زدن حریفی که بر روی زمین افتاده ممنوع است. به طورکلی هدف از تمرینات کیک بوکسینگ دفاع ازخود، به دست آوردن آمادگی جسمانی و همچنین به عنوان ورزش رزمی می باشد. 

---

تاریخچه 

ریشهٔ اصلی کیک بوکسینگ به ۲۰۰۰ سال پیش در آسیا بر می گردد. کیک بوکسینگ ژاپنی در دههٔ ۱۹۶۰ میلادی ایجاد و رقابتهای آن از همان دهه شروع شد. بنیان گذاران آن اوسامو ناگوچی و تاتسو یامادا می باشند. کیک بوکسینگ آمریکایی در دهه ۱۹۷۰ میلادی به وجود آمد. کیک بوکسینگ را می توان ورزش رزمی چند رگه تصور نمود که درآن از عناصر و هنرهای سبکهای مختلف رزمی استفاده شده است.

---

نام گذاری 

اصطلاح کیک بوکسینگ به وسیله اوسامو ناگوچی ژاپنی برای نام گذاری رشته ای رزمی که از موای تای و کاراته الهام گرفته شده بود استفاده شد.او این رشته را در سال ۱۹۵۸ معرفی کرد.کیک بوکسینگ در واقع از دو قسمت (کیک = ضربه پا) و (بوکسینگ = مشت زدن) تشکیل شده که تکنیک های اصلی آن هم در مشت و ضربه پا می باشند.

---

روش مبارزه 

مسابقات در یک زمین مربع شکل ۱۶ تا ۲۰ فوتی که با طناب محصور شده برگزار می‌گردد.زمان بازی معمولاً سه راند سه دقیقهای می‌باشد.که ورزشکاران بین هر راند یک دقیقه استراحت می‌کنند. هر مسابقه توسط یک داور و یک پزشک کنترل می‌شود. و در هر راند سه قاضی به مبارزان امتیاز می‌دهند. بنیانگذار کیک‌بوکسینگ در غرب جو لوئیس می‌باشد که پدر کیک بوکسینگ آمریکا نامیده می‌شود.

کیک بوکسینگ مانند تمام رشته‌های رزمی دارای کمربند و دان میباشد.این ورزش داخل رینگ برگزار می‌شود و گرفتن حریف در مسابقه خطا است و اگر در طول مسابقه بیش از سه خطا داشته باشی بازنده اعلام میشوی.در مسابقه یک داور وسط وجود دارد و سه داور کنار و یک قاضی وجود دارد.در بعضی از مسابقات که سطح آن پایین است زمان مسابقه ۲راند ۲ دقیقه ای است.به افرادی که کیک بوکسینگ کار میکنند جنگنده (FIGHTER) می‌گویند.[۱]

شوتوکان به ژاپنی: 松涛館 یکی از مهم‌ترین سبک‌های کاراته است، که توسط: گیچین فونا کوشی (۱۹۵۷-۱۸۶۸)که به عنوان (پدر کاراته جهان) شناخته می‌شود بنیان گذاری شد.

شوتو لقب فوناکوشی (شوتو به معنی کاج‌های لرزان است و چون خانهٔ فوناکوشی در جنگل کاج بود چنین نامی بر او نهادند) و کان به معنای خانه یا مکتب است. علاوه بر آن شوتوکان متعلق به سیستم شوری ته در کاراته‌است.

در سال ۱۹۴۸ اجرای هنرهای رزمی آزاد شد و دو تن از شاگردان قبلی دوجوی شوتوکان بنامهای ماساتوشی ناکایاما و ایسائو اُباتا سازمان جدیدی را به نام انجمن کاراته ژاپن (JKA)بعنوان اولین تشکیلات رسمی کاراته در جهان بنیان نهادند. دوباره کاراته ترویج شد و در میان ارتش و دانشگاه‌ها و مدارس محبوب گردید.کاراتهٔ شوتوکان با برنامه‌ریزی‌های استاد ناکایاما می‌رفت تا در سطح بین‌المللی مطرح شود، انجمن کاراته ژاپن با تربیت مدرس و اعزام آنها به چهارگوشهٔ دنیا شروع به تبلیغ کاراته فوناکوشی یا همان شوتوکان نمود و این امر باعث خوشنودی فوناکوشی نیز بود.

شوتوکان توسط مرحوم استاد ماساتوشی ناکایاما دان ۱۰ که پروفسور رشته فیزیک بود به صورت امروزی تر و علمی تر به جهانیان معرفی شده که به کمک نیروهای فیزیکی و بهره‌گیری از علم فیزیک کارهایی که به نظر خیلی‌ها سخت یا غیرممکن می‌نمایند را ممکن می‌کند. در این روش توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و گرانیگاه نیرو می‌شود. پس از استاد ناکایاما دو تن از شاگردان ارشد وی استاد هیروکازو کانازاوا دان ۱۰ که اولین قهرمان مسابقات رسمی جهانی کاراته بود اقدام به تاسیس شوتوکان کاراته بین‌المللی (SKI) و استاد مرحوم هیده تاکا نی شی یاما دان ۱۰ نیز فدراسیون جهانی کاراته سنتی (ITKF)را که رقیب اصلی فدراسیون جهانی کاراته (WKF)بشمار می‌رود را در آمریکا تاسیس نمود و کاراته را درآمریکا پایه گذاری نمود . در حال حاضر علاوه بر این تشکیلات بعدها فدراسیون جهانی شوتوکان کاراته (WSKF) توسط استاد کاسویاو فدراسیون جهانی کاراته نومیچی(KWF) توسط استاد میکیو یاهارا دان ۹ و فدراسیون (JKS) توسط مرحوم استاد آسائی و متعاقبا استاد ماساوا کاگاوادان ۸ بهمراه سایر اساتید در سبک شوتوکان تاسیس و فعالیت نمودند. سبک شوتوکان اولین و اصیلترین سبک کاراته در ژاپن و جهان و همچنین بهمراه سبک کان ذن ریو اولین سبک فعال کاراته در سطح کشورمان ایران می‌باشد .]

تاریخچهٔ بوکس 

مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین که اولین نبرد این ورزش است شروع شده و «ابراستوس» اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد.

این‌که قدیمیترین نبرد بوکس به چه نوع صورت گرفت و چگونه با یکدیگر می‌جنگیدند معلوم نیست. چنانکه در تواریخ روم ذکر شده است که طرفین مشت‌های خود را به چرم‌های خامی محکم بسته و سعی می‌کردند که با ضربات محکمی از این مشت‌های سخت و سنگین حریف را از پای در آورند. البته این مسابقات بدون رعایت وزن بدن انجام می‌شد.

ملائکوماس که پدرش نیز چهل و پنج سال بعد از مسیح فاتح بوکس و قهرمان المپیک گردیده بود عموم رقیبهای خود را تنها با فن (نه با زور و قدرت) مغلوب می‌ساخت. مسابقه‌هایی که بدین صورت وقوع می‌یافت بدون انقطاع بود و دائماّ در میدان‌های مسابقه یک ورزشکار با قهرمانان آماده بنبرد بوده و هرکس که از بین تماشاچیان داوطلب مسابقه بود دست خود را بلند می‌کرد. ملائکوماس قهرمان رومی که در اکثر نبردها ورزشی بدین نوع فاتح می‌گردید بالاخره در یک مسابقه که حریف او کشته شد اشتهاری بسزا یافت. در این مسابقه‌ها قهرمانان دوره امپراتوری روم دستهای خود را باآلتی شبیه به دستکش که روی آن میخهای محکم فولادی کوفته شده بود مجهز می‌کردند و نیز یک نوع دستکش مخصوص دیگر که از چرمهای سخت و محکم در دست می‌گرفتند و مسابقه را شروع می‌کردند. با استفاده این دستکشها در هر مسابقه یکی از دو طرف حتماً سخت مجروح یا مقتول می‌شد سبب شد که مسابقه‌های بوکس بدین شکل ترک شود. در واقع بازی بوکس با از بین رفتن مسابقه‌های المپیک توأم گردیده و در سال ۴۰۰ بعد از میلاد قهرمانان ورزشهای مختلف بوکس را به کلی فراموش کردند. در همان عصر یا چند قرن بعد ورزش کشتی گیری که مخاطرات ان کمتر از اینگونه بوکس‌ها نبود متداول شد و از ورزشهای عمومی گردید.

مقارن با آغاز قرن هیجدهم مجدداَ بازی بوکس و کشتی گیری که هر دو از بین رفته بودند شروع شد بطوریکه حکایت می‌شود یک نفر کشیش ایتالیایی که نامش «سن برنادن» بود به جوانان عصر خود فن بوکس را می‌آموخت و منظورش از این عمل این بود که دوئل (مبارزه با شمشیر) را که پیوسته به مرگ یکی از دو حریف پایان می‌یافت منسوخ نماید و به جای آن نبرد با مشت که خطر آن کمتر است متداول کند. سن برنادن رواج این فن را یک نوع احسان و نیکوکاری می‌دانست از این رو او را پدر بوکس نامیده اند.

در لندن هم یکی از استادان شمشیر بازی به نام جمس فیک مدرسه ورزش بزرگی دائر کرد که گذشته از تعلیم شمشیر بازی و نیزه‌پرانی و غیره فنون بوکس را نیز به شاگردان خود می‌آموخت.

جمس فیک برای مشت‌زنی قواعد و قوانین مخصوصی وضع نکرد بلکه مثل امروز محوطه‌ای که اطراف آن با طناب محصور است ایجاد کرد و به شاگردان خود چنین اجازه داد که در حین بوکس حق دارند یکدیگر را گرفته و به شکل کشتی به زمین زنند در این کشتی‌گیری هر کس که بر زمین نمی‌خورد فاتح محسوب می‌شد. برای این چنین مسابقه‌ها چنانکه ذکر شد قواعد خاصی وضع نشده بود از این لحاظ بسیار خطرناک می‌شد و داوطلبان بوکس پس از محاربه مشت و گلاویز شدن با یکدیگر گاهی هر دو به زمین می‌خوردند و در نتیجه تعیین و معرفی فاتح بسیار مشکل می‌شد.

پس از ایجاد بوکس به این صورت یکی از استادان ورزشکار انگلیسی موسوم به چک بروکتون در سال ۱۷۴۹ در مسابقه‌ای که داور قوانین و دستورات مخصوص وضع کرد وسعت میزان مسابقه و عده اشخاصی که حق ورود به محوطه میدان بازی را داشتند معلوم کرد. ولی هنوز این بازی به طور رسمی معمول نشده بود و در هر جا که مشت زن‌ها مسابقه می‌دادند پلیس آنها را متفرق می‌ساخت.

در قرن هیجدهم با اینکه انواع ورزشها در انگلستان بحد اعلاء ترقی خود رسید و قهرمانان بسیاری دیده می‌شد به این دلیل هیچ اهمیتی به این ورزش نمی‌دادند که آن را ورزشی خطرناک می‌دانستند زیرا تصور می‌شد که یکی از داوطلبان حتماً بایستی کشته یا سخت مجروح گردد.

جون جاکسون که از استادان بوکس قرن هیجدهم بود تدریجاً بوکس را رسمی کرد و چون خود استاد بی نظیری بود در هر مسابقه مبالغ هنگفتی عاید او گردید زیرا از همان موقع جوائز سنگینی برای قهرمانان این فن معین شده بود. این شخص اولین مشت زن و قهرمان عصر خود بود و توانسته بود این ورزش را در دنیا رواج دهد.

در سال ۱۸۳۵ جمس پورله ورزشکار انگلیسی این ورزش را به آمریکا برد. ولی پیشرفت آن به قدری سریع بود و به اندازه‌ای آمریکائی‌ها به این ورزش راغب بودند که در سال ۱۸۶۰ یعنی ۲۵ سال پس از ورود این ورزش در آمریکا جون سن هیس آمریکایی توانست در سرزمین انگلستان که این بازی وضع شده و قرنها قهرمانان دنیا از آن مملکت بوده‌اند فاتح گردد و در تمام دنیا بی رقیب باشد.

با آنکه جک بروگتون مدتها بود که دست کش مخصوص بوکس را اختراع کرده بود ولی بیش از یکی دو مورد آن را به کار نبرده بودند و در اکثر مسابقه‌ها با مشت گره شده و بدون دست کش با یکدیگر می‌جنگیدند از همین جهت مدت مسابقه و دوره آن خیلی طول می‌کشید طویل‌ترین دوره‌ای بوکس که در سال ۱۸۲۴ در ۲۳ ژوئیه بین قهرمانان آمریکائی میکه مادن و بیل هایس انگلیسی در انبرگ انگلستان انجام شد. این مبارزه جمعاَ شش ساعت و سه دقیقه بطول انجامید.

ورزش بوکس با وضعیت کنونی از سال ۱۸۹۰ یعنی پس از آنکه مارکیز کوئینزبری قواعد جدیدتری وضع کرد و استعمال دست کش بوکس را رسمی کرد شروع شد. او مدت هر دوره بوکس را سه دقیقه و فواصل بین دورها را یک دقیقه معین کرد و چون این دستور می‌توانست نتیجه نیکویی برای ورزیدن و رفع خستگی بشود از طرف عموم ورزشکاران دنیا قبول شد و طریقه‌ای که کینز معین کرده بود متداول و مرسوم گردید.

برای اولین دفعه مسابقه با وضع جدید در سال ۱۸۹۲ در هفتم سپتامبر در ارولئون بین جون سولیوان آخرین قهرمان مشت‌زن بدون دست کش که قهرمان تمام آمریکا بود و جوانی بیست و شش ساله موسوم به جمس می‌کوربت که او نیز آمریکائی و ار رقیب خود دو سال کوچک‌تر بود انجام و پس از ۲۱ دوره (راند) مبارزه قهرمان قدیم دنیا که بدون دستکش عنوان و مقام عجیبی پیدا کرده بود مغلوب قهرمانی شد که با دستکش بوکس را آموخته بود.

---

تاریخچهٔ بوکس در ایران 

معروف است که هوارد باسکرویل از آمریکا که بعنوان مدرس کالج آمریکائی در تبریز(مدرسه مموریال) منصوب شده بود، نخستین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد. او بعدها با مشروطه‌خواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد.

سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین می‌کردند چند نفری هم که در آن سالها برای تحصیل به خارج رفته بودند با این ورزش آشنا شدند. در سال ۱۳۱۴ یک مهندس اهل چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد. فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود. چند نفر از علاقه‌مندان در آن دوران نزد او مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند.

در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان به این ورزش آشنا شدند برای مثال در مشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر آلمانی مهندس برق به تمرین این فن مشغول بودند.

از سال ۱۳۱۸ که به دستور رضا شاه مسابقات قهرمانی کشور رشته‌های مختلف ورزشی شروع شد تا سال ۱۳۲۴ این ورزش جزء برنامه نبود. علت اصلی نبودن وسائل و مربی و نبودن مقررات لازم بود. بالاخره در سال ۱۳۲۳ این ورزش مورد توجه اداره تربیت بدنی واقع شد و برای اولین دفعه بطور رسمی جزء برنامه مدارس و دانشکده‌ها شد. این مسابقه با وسائل و قضاوت آمریکایی‌ها و «محمد پور» و «عبدالله نادری» انجام شد. در سال ۱۳۲۴ برای اولین بار با کمک اولیای ارتش آمریکایی مقیم ایران و با واگذاری مقدار کافی وسائل و قضاوت و لوازم مورد احتیاج مسابقه دستجات آزاد انجام شد.

در المپیک ۱۹۴۸ لندن که ایران برای اولین بار در المپیک شرکت داشت. بوکسورها نیز به مسابقات اعزام شدند که به موفقیتی دست نیافتند. بوکس در ایران پس از فعالیتی ۳۴ ساله با پیروزی انقلاب تعطیل شد. البته هیچ قانون یا فرمان رسمی یا فتوای مذهبی مشخصی مطرح نشد. این رشته در سال ۱۳۶۸ دوباره راه‌اندازی شد و احمد ناطق نوری که چندین سال نمایندگی مجلس را بر عهده داشت ریاست فدراسیون آن را برعهده گرفت اما همچنان مورد بی‌توجهی مسئولان حکومت قرار داشته است، به طوری‌که تنها پخش مستقیم تلویزیونی این رشته به دیدار فینال وزن ۹۱- کیلو بازی‌های آسیایی دوحه بین علی مظاهری و حریف سوریه‌ای باز می‌گردد. به گفتهٔ احمد ناطق نوری که همچنان (۱۳۸۸) ریاست فدراسیون را بر عهده دارد مقامات عالی جمهوری اسلامی از جمله سید علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی و حسین‌علی منتظری قائم مقام سابق رهبری با این رشته مخالف بوده‌اند هرچند دستوری مبنی بر ممنوعیت آن نداده‌اند: «ایشان [خامنه‌ای] یکی دو بار از اینکه بنده در بوکس هستم گلایه کردند و به اخوی ما [گفتند] که این احمد آقای شما چرا رفته بوکس را گرفته‌است. من به ایشان -اخوی‌مان- گفتم به ایشان بگویند اگر حرام است من دیگر انجام نمی‌دهم. یک بار هم در یک جمع عمومی گفتند من نمی‌دانم این آقای ناطق مجوز فدراسیون بوکس را از کجا گرفت. چون ممنوع نشده بود که مجوزش را بگیرم. یک عده بی‌خودی ۱۰سال تعطیلش کرده بودند. آقای منتظری گفته بود: «این چه ورزشی است؟ وحشی‌گری است. ببندیدش.» یک عده آمدند بستند. فتوا هم نداده بود. در یک جمعی گفته بود.»

---

وزن دستکش 

وزن دستکش تا متوسط وزن ۸ اونس؛ متوسط ۱۰ اونس و برای سنگین وزن ۱۲ اونس کمتر نباشد.

---

محل بوکس 

محل مسابقه بوکس رینگ نام دارد و از چهار طرف توسط ۴ طناب با فاصله ۳۰ ، ۶۰ ، ۹۰ و ۱۲۰ سانتیمتر از زمین پوشیده شده است. قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده می‌شود. اندازه استاندارد رینگ بوکس آن از داخل طناب‌ها ۶٫۱۰ × ۶٫۱۰ متر مساوی با ۲۰ ×۲۰ فوت و از خارج ۸ × ۸ متر مساوی با ۲۶ × ۲۶ فوت است.

کف محوطه بوکس بایستی با تشک پوشانیده و روی تشک را نیز با برزنت محکم شده و توسط طناب به کف محوطه بسته شود.
اوزان مسابقه 

مسابقات بوکس آماتور در یازده گروه وزنی و مسابقات بوکس حرفه‌ای در پانزده وزن برگزار می‌شود.
نکاتی در مورد امتیازات مسابقه 

---

۱- تعداد ضربات – ضرباتی که مطابق قانون و بدون دفاع به هدف اصابت نماید ۲- . ۳- حمله و روش صحیح بوکس لازم است کاملاً مورد نظر باشد. ۴- ضربات خطا و غیر فنی حساب نمی‌شود ۵- در موقعی که داور وسط خطا را دیده و تذکر می‌دهد در صورتی که از سه بار بیشتر تکرار شود امتیاز کسر شود توسط داورها ضربات صحیح بایستی با مشت بسته و با سطح جلو چهار انگشت و یا چهار بند دست زده شود. محل صحیح ضربات جلوی صورت و طرفین آن، جلوی بدن بالاتر از کمربند و طرفین ضربه زده شود، روی ساعد و بازو و دستکش امتیاز نخواهد داشت. نسبت به اتفاقات آنی تصمیم داور وسط قطعی است و در غیر این صورت کمیته مسابقات تصمیم لازم را می‌گیرد.

جیت کان دو (به چینی: 截拳道) یکی از ورزش‌های رزمی سرزمین چین است که توسط بروس لی، کونگ فوکار و هنرپیشه معروف سینما پایه گذاری شد.

بیشتر تکنیک‌های جیت کان دو براساس هنر رزمی وینگ چون کونگ‌فو طراحی شده‌است، چرا که بروس لی تمرینات کلاسیک رزمی خود را در هنگ کنگ زیر نظر استاد ییپ من استاد بزرگ این سبک انجام داده‌بود.

فنون وینگ چون در جیت کان دو به شکلی تغییر یافته‌اند که کاربردی تر باشند و استفاده از سلاح‌های سرد نیز در آن بسیار گسترده‌تر است. بسیاری از ضربات و حرکات سایر هنرهای رزمی به‌آن افزوده شده‌اند، به طوریکه برخی جیت کان دو را اولین رشته و الگوی ابتدایی هنرهای رزمی ترکیبی می‌دانند.

روش استفاده از سلاح‌های سرد در جیت کان دو بر پایه هنرهای رزمی کالی و اسکریما است از همین رو این رشته جیت کان دو کالی اسکریما نیز نامیده می‌شود.

این رشته گاهی جان فان کونگ فو نیز نامیده می‌شود. جان فان حروف اول نام بروس لی در زبان چینی است. به همین جهت در سال ۲۰۰۴ بنیاد بروس لی نام رسمی این هنر رزمی را به جان فان جیت کان دو تغییر داد

---

مراحل آموزشی 

آموزش جیت کان دو در سه مرحله مقدماتی، متوسط و پیشرفته صورت می‌گیرد که هنرجویان آن را در ۱۰ مرحله طی می‌کنند تا به عنوان تکنسین ۱ که تقریباً شبیه دان ۱ است شناخته شوند.

در طول این مدت لباس آن‌ها شامل شلوار سیاه و تی شرت است که رنگ تی شرت طی این مراحل تغییر می‌کند و با هر مرحله‌ای یک آرم «یین و یانگ» بر روی لباس او اضافه می‌شود. تعداد این آرم‌ها درجه جیت کان دو کار را نشان می‌دهد. هنرجو پس از رسیدن به مرحله تکنسینی می‌تواند کت بروس لی را به تن کند.
تفاوت‌های جیت کان دو و وینگ چون 

یکی از تغییرهای اساسی که بروس لی در سیستم چی سائو وینگ چون انجام داد، شکل ایستادن هنگام انجام چی سائو بود. در وینگ چون پاها روبروی هم و به اندازه عرض شانه‌ها ازهم جدا می‌باشند، پاشنه‌ها به طرف بیرون و زانوها به طرف داخل قرار می‌گیرند. به نظر بروس لی این ایستادن باعث کندی و سنگینی حرکت بدن بود. برای همین در جیت کان دو، چی سائو با پای راست یا چپ جلو ایستاده و پاشنه پای عقب بالا انجام می‌شود.

دیگر تغییر بروس لی روی فوک سائو بود که برخلاف وینگ چون تکنیک‌های دست را با پشت دست، ساعد یا بند انگشتان که آن‌ها را غیرطبیعی و موجب زخمی شدن فرد می‌دانست، انجام نمی‌داد و ضربات دست را به سبک بوکسورها اجرا می‌کرد.

---

ابداع سبک جیت کان دو 

پس از سفر بروس لی از هنگ کنگ و عدم دسترسی به استاد ییپ من، او به فکر ایجاد روشی رزمی افتاد. ایده جیت کان دو در سال ۱۹۶۵ در ذهن بروس لی متولد شد.مبارزه با وان جک مان تأثیر بسزایی بر فلسفه مبارزه بروس لی گذاشت. با آن که بروس حریفش را به طرز فجیعی شکست داد، اما معتقد بود که آن مبارزه بیش تر از حد معمول طول کشیده و او نتوانسته‌است آنطور که انتظار دارد از تکنیکهای وینگ چون استفاده کند، بعلاوه او دیگر نمی‌توانست به یادگیری و تکمیل هنر رزمی وینگ چون بپردازد چون فرسخها از استادش دور بود.

او به سیستمی احتیاج داشت تا به شکوفایی هرچه بیشتر داشته‌هایش بپردازد. به همین خاطر با تاکید بر «کاربردی بودن، انعطاف پذیری، سرعت و کارآمدی» به توسعهٔ سیستم جدیدی پرداخت. او شروع به استفاده از روش‌های آموزشی متفاوتی کرد: بدنسازی برای افزایش قدرت، دویدن برای افزایش استقامت، تمرینات کششی برای انعطاف پذیری و بسیاری از روش‌های دیگر که او دائماً در حال منطبق کردن با سیستمش بود.

لی بر آنچه که «روش بی روشی» می‌نامید بسیار تاکید داشت. ایده‌ای که بیانگر رهایی از روشهای فرمالیته -همان سبکهای سنتی- بود. بروس لی احساس می‌کرد سیستمی که او «جان فان کونگ فو» (آموخته‌های بروس لی از هنرهای رزمی) نامیده‌است، محدود کننده‌است و به همین خاطر آن را به آنچه که با نام جیت کان دو توصیفش کرد، تغییر شکل داد. نامی که بعدها از مطرح کردن آن اظهار پشیمانی کرد چون از نام جیت کان دو نیز ویژگی‌های خاصی برداشت می‌شد که هر سبکی به نوبه خود ادعا می‌کند، درحالیکه ایدهٔ هنر رزمی او خروج از هر گونه عوامل محدود کننده بود.

تکواندو (زبان کره‌ای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا :跆拳道) یک ورزش رزمی کره‌ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزش‌های رزمی در سراسر دنیا است.

فنون تکواندو از ورزش‌های سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده‌است.

اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهت‌هایی نیز با برخی سبک‌های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می‌خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت وسرعت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود متمایز می‌کند.محتویات  [نهفتن] 



نام
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می‌شود: 
태 «تِ» = ضربه زدن دفاع کردن شکستن توسط پا
권 «کوان»= ضربه زدن دفاع کردن و شکستن توسط دست و مشت
도 «دُ» = راه و روش


تاریخچه 

قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره‌ها و نقاشی‌های به جا مانده در مقبره‌های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به بیش از ۲۰ قرن پیش می‌رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.

شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته‌های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوگوریو (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می‌شده، اقتباس شده‌است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می‌شد و مسابقات منظمی برگزار می‌شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه‌ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه می‌پرداختند.

در دوران پادشاهی شیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش‌های جنوبی شبه جزیره کره حکم می‌راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی، اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت‌های این سازمان بود.

اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک‌های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می‌شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.

تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن‌های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می‌شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می‌شد.

روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت.

در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی‌ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.

آموزش هنرهای رزمی کره‌ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی سخت‌گذر توسط گروه‌های کوچک ادامه داشت.


تکواندو نوین 

پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته‌های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن‌ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح‌های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می‌رفت.

تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:
۱۹۵۹ - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره‌ای بود.[۱]
۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازی‌های ملی کره جنوبی وارد شد.
۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
۱۹۷۲ - کوکی وان تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده‌است.
۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو WTF)
۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
۱۹۷۶ – شورای بین‌المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی‌های خود پذیرفت.
۱۹۸۳ – کمیته بین‌المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.
۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول.
۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازی‌های آسیائی هیروشیما برگزار شد.
۲۰۰۰ - در المپیک سیدنی تکواندو دومین هنر رزمی آسیایی (پس از جودو) شد که به عنوان یک رشته رسمی در المپیک برگزار می‌شود.

کیوکوشین کای یکی از سبک‌های کاراته است. این رشته توسط ماسوتاتسو اویاما (۱۹۹۴-۱۹۲۳) رزمی کار کره‌ای الاصل بنیان نهاده شد.[نیازمند منبع] معنای اصلی کاراته به معنی مبارزه کردن با دست خالی در مقابل هر سلاحی است.

---

---

این رشته از عناصر مختلفی نشأت گرفته که شامل تجریبات اویاما و تکنیک‌های دیگر سبک‌های کاراته بوجود آمده است. کیوکوشین کای از سه لغت کیوکو ((بالاترین، نهایت)) شین ((حقیقت، روح)) و کای ((گروه و انجمن)) ترکیب شده‌است.

این رشته در ابتدا اویاماریو و اویاما کاراته جوجیتسو نیز نامیده می‌شد. تاکید این سبک روی مبارزه واقعی از راه نزدیک است. در کیوکوشین کای برای کاستن مقاومت حریف از تکنیک‌هایی بطور متوالی استفاده می‌شود.

این سبک تأکید زیادی بر روی تمرینات تنفسی و استقامتی دارد. از اینرو هنرجوی کیوکوشین بعد از سالها تمرینات مکرر دارای اندامی ورزیده می‌گردد. در سبک کیوکوشین تکیه اصلی بر حفظ سلامتی توام جسمی و روحی است، و در مبارزات کیوکوشین و اساسا در فلسفه آن پیروزی به هر قیمتی بر حریف مقابل معنایی ندارد.

در فلسفه متعالی کیوکوشین هدف غائی تناوری جسم برای رسیدن به مکارم عالیه اخلاقی است و به هیچ روی خشونت در سبک کیوکوشین جایگاهی ندارد چرا که اساسا خشونت و کیوکوشن در تقابلند نه در تعامل. کیو کوشین نه تنها خشن نیست بلکه سعی در پرورش روحیه لطافت، افتادگی، و بزرگ منشی را در هنرجو دارد.

---

هونبوی کیوکوشین کای در توکیو.

دوجوی مرکزی این سبک (همانند دیگر رشته‌های ورزشی ژاپن) هونبو نام دارد و در سال ۱۹۶۱ توسط اویاما در توکیو بنیان نهاده شد. بعد از فوت اویاما افراد زیادی مدعی رهبری سازمان فدراسیون شدند.

---

سوگندنامه کیوکوشین 

ما جسم و دل خود را پرورش میدهیم تا روحی استوار و نامتزلزل داشته باشیم

راه راستین مبارزه را می پیمائیم تا همواره حواس و روح خود را آماده نگه داریم

با قدرتی راستین می کوشیم تا روح فروتني را در خود بوجود آوریم

ما نهایت فروتنی را رعایت خواهیم کرد

به درجات بالا تر از خود احترام می گذاریم

از خشونت مي پرهیزیم

ماهمواره به یاد پروردگار توانائیم و هر گز موهبت انسان بودن را فراموش نخواهیم کرد.

همواره به عقل و قدرت می اندیشیم و خواستهای دیگر را از خود می رانیم

تا جان در بدن داریم ضوابط مربوط به کیوکوشین كاراته را رعایت خواهیم کرد و می کوشیم تا به هدف واقعی دست یابیم.

---

کمربندها 

در کیوکوشین کاراته مراتب و رنگ کمربند های دارای فلسفه خاصی است که به ترتیب پس از کمر بند سفید عبارت است از:

نارنجی : آغاز طلوع خورشید کیوکوشین کاراته

آبی : ورزشکار احساس می کند که در آسمان است و احساس غرور خاصی دارد

زرد : شروع تابش آفتاب کیوکوشین کاراته به روح و جسم کاراته کا

سبز : آغاز رویش و جوانه زدن

قهوه ای : در این مرحله ورزشکار سر به زیرتر و خاکی تر از قبل شده

مشکی : آغاز تاریکی و اینکه ورزشکار متوجه می شود چیز زیادی از کاراته نمی داند و در ابتدای راه است.[۲]